پرسپولیسی ها و استقلالی ها بخونن
پرسپولیسی ها و استقلالی ها بخونن
هیچی!» ابن تنها خصیصه ای است که شاید همه ما به نوعی در وجود خودمان داشته باشیم؛ تلاش و هیایو برای هیچ حتی اگر در آن تداوم داشته باشیم یا حتی اگر به موفقیتی هم برسیم؛ همان طور که الان دو فوتبالیست فکر می کنند به موفقیت رسیده اند؛ البته که باید دید برای هر کس موفقیت چه معنایی دارد.موفقیت شاید یک نقل و انتقال خوب باشد همان طور که بعد از سالیان طولانی هنوز هواداران قرمز و آبی به رفتن ستارگانی مثل علی دایی، مهدی مهدوی کیا، سیروس دین محمدی مهدی پاشازاده و...به فوتبال اروپا به آن افتخار می کنند. اتفاقی که رخ داد تنها عقد قرارداد دو بازیکن فوتبال با تیم سیزدهم لیگ ترکیه نبود بلکه بازی با احساسات میلیون ها هواداری بود که در سرما و گرما روی سکوهای سیمانی بدون کمترین چشم داشتی حنجره خود را برای آنها پاره می کردند.
هنوز که هنوز است احمدرضا عابدزاده، علی کریمی، علی دایی،مهدی مهدوی کیا، کریم باقری، فرهاد مجیدی، علیرضا منصوریان و ... که به ورزشگاه می آیند یک استادیوم به پای آنها برمی خیزند و چه خوب بود این بازیکنان به این فکر می کردند که آیا احترام و عزتی که این پیشکسوتان و بازینکان دارند فقط به خاطر نوع فوتبال آنان است یا اینکه عقبه ای پر از احترام پشت آن قرار دارد؟دایی و کریمی بارها با باشگاه و حتی هواداران دچار چالش شده اند اما هواداران می بینند که آنها چه ظرفیت و جنبه ای برای بزرگ شدن دارند و همین موضوع باعث می شود که هنوز یک استادیوم و حتی یک کشور به احترام آنها برپا می ایستد. شاید باید این مسئله را در فقر فرهنگی باشگاه های ما جست وجو کرد که به بازیکنان یاد نمی دهند که به چه باشگاهی آمدند و وارث پیراهن چه بزرگانی شده اند؛ بزرگانی مثل همایون بهزادی، حمید جاسمیان، علی پروین، محمد پنجعلی و ....
مهدی طارمی و رامین رضاییان به لیگ ترکیه رفتند، به کشوری رفتند که این روزها ناامن ترین روزهای چندین ساله خود را تجربه می کند و هر روز صدای انفجار و کشته شدن مردم بیگناه گوش و چشم مردم را اذیت می کند. این دو بازیکن با این نحوه عقد قرارداد با تیم ترکیه ای به گونه ای عمل کردند که شاید بمب ها در استانبول بترکد اما صدای آن در تهران شنیده شد و قطعا آتش این انفجار دامنگیر آنها خواهد شد و دود آن به چشم خودشان خواهد رفت.
هیچی!» ابن تنها خصیصه ای است که شاید همه ما به نوعی در وجود خودمان داشته باشیم؛ تلاش و هیایو برای هیچ حتی اگر در آن تداوم داشته باشیم یا حتی اگر به موفقیتی هم برسیم؛ همان طور که الان دو فوتبالیست فکر می کنند به موفقیت رسیده اند؛ البته که باید دید برای هر کس موفقیت چه معنایی دارد.موفقیت شاید یک نقل و انتقال خوب باشد همان طور که بعد از سالیان طولانی هنوز هواداران قرمز و آبی به رفتن ستارگانی مثل علی دایی، مهدی مهدوی کیا، سیروس دین محمدی مهدی پاشازاده و...به فوتبال اروپا به آن افتخار می کنند. اتفاقی که رخ داد تنها عقد قرارداد دو بازیکن فوتبال با تیم سیزدهم لیگ ترکیه نبود بلکه بازی با احساسات میلیون ها هواداری بود که در سرما و گرما روی سکوهای سیمانی بدون کمترین چشم داشتی حنجره خود را برای آنها پاره می کردند.
هنوز که هنوز است احمدرضا عابدزاده، علی کریمی، علی دایی،مهدی مهدوی کیا، کریم باقری، فرهاد مجیدی، علیرضا منصوریان و ... که به ورزشگاه می آیند یک استادیوم به پای آنها برمی خیزند و چه خوب بود این بازیکنان به این فکر می کردند که آیا احترام و عزتی که این پیشکسوتان و بازینکان دارند فقط به خاطر نوع فوتبال آنان است یا اینکه عقبه ای پر از احترام پشت آن قرار دارد؟دایی و کریمی بارها با باشگاه و حتی هواداران دچار چالش شده اند اما هواداران می بینند که آنها چه ظرفیت و جنبه ای برای بزرگ شدن دارند و همین موضوع باعث می شود که هنوز یک استادیوم و حتی یک کشور به احترام آنها برپا می ایستد. شاید باید این مسئله را در فقر فرهنگی باشگاه های ما جست وجو کرد که به بازیکنان یاد نمی دهند که به چه باشگاهی آمدند و وارث پیراهن چه بزرگانی شده اند؛ بزرگانی مثل همایون بهزادی، حمید جاسمیان، علی پروین، محمد پنجعلی و ....
مهدی طارمی و رامین رضاییان به لیگ ترکیه رفتند، به کشوری رفتند که این روزها ناامن ترین روزهای چندین ساله خود را تجربه می کند و هر روز صدای انفجار و کشته شدن مردم بیگناه گوش و چشم مردم را اذیت می کند. این دو بازیکن با این نحوه عقد قرارداد با تیم ترکیه ای به گونه ای عمل کردند که شاید بمب ها در استانبول بترکد اما صدای آن در تهران شنیده شد و قطعا آتش این انفجار دامنگیر آنها خواهد شد و دود آن به چشم خودشان خواهد رفت.
۳.۳k
۱۰ تیر ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۱۰)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.