❤ قسمت دوازدهم❤

❤ قسمت دوازدهم❤
.
#با_من_بمان
.
این زمان، به سرعت گذشت با همه فراز و نشیب هاش دعواها و غر زدن های من
آرامش و محبت امیرحسین
 زودتر از چیزی که فکر می کردم؛ این یک سال هم گذشت و امیرحسین فارغ التحصیل شد
اصلا خوشحال نبودم
با هم رفتیم بیرون دلم طاقت نداشت گفتم:
_امیرحسین، زمان ازدواج ما داره تموم میشه اما من دلم می خواد تو اینجا بمونی و با هم زندگی مون رو ادامه بدیم
چند لحظه بهم نگاه کرد و یه بسته رو گذاشت جلوم گفت: دقیقا منم همین رو می خوام. بیا با هم بریم ایران
پریدم توی حرفش در حالی که اشکم بند نمی اومد بهش گفتم:
_امیر حسین، تو یه نابغه ای اینجا دارن برات خودکشی می کنن
پدر منم اینجاقدرت زیادی داره. می تونه برات یه کار عالی پیدا کنه. می تونه کاری کنه که خوشبخت ترین مرد اینجا بشی
چشم هاش پر از اشک بود این همه راه رو نیومده بود که بمونه خیلی اصرار کرد
به اسم خودش و من بلیط گرفته بود
روز پرواز خیلی توی فرودگاه منتظرم بود
چشمش اطراف می دوید منم از دور فقط نگاهش می کردم
من توی یه قصر بزرگ شده بودم
با ثروتی زندگی کرده بودم که هرگز نگران هیچ چیز نبودم صبحانه ام رو توی تختم می خوردم خدمتکار شخصی داشتم و ... نمی تونستم این همه راه برم توی یه کشور دیگه که کشور من نبود
نه زبان شون رو بلد بودم و نه جایگاه و موقعیت و ثروتی داشتم. نه مردمش رو می شناختم 
توی خونه ای که یک هزارم خونه من هم نبود
فکر چنین زندگی ای هم برام وحشتناک بود
هواپیما پرید و من قدرتی برای کنترل اشک هام نداشتم