ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﺶ

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏ ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﺶ
ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﻨﺪﯾﻞ ﺳﺒﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺶ
ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﻣﺮﮒ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻢ
ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺷﺐ ﺳﯿﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﻫﺴﺘﻢ
ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯽ ﮔﺎﻩ ﭘﺮ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺧﻄﺮﻡ
ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﭙﺮﻡ
ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯽ ﮔﺎﻩ ﺷﻘﯿﻘﺴﺖ ﻭ ﺗﻔﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ
ﻗﺮﺹ ﻣﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻭ ﭘﻠﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ
ﭼﻤﺪﺍﻥ ﺩﺳﺖ ﺗﻮ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ
ﻗﺒﻞ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺧﻂ ﻓﺤﺶ ﺑﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﺑﮑﺶ
ﻫﯽ ﺗﮑﺎﻧﻢ ﺑﺪﻩ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﻦ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﮑﺶ
ﻗﺒﻞ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺩﻝ ﺁﻩ ﺷﻮﻡ
ﻃﻮﺭﯼ ﺍﺯ ﺭﯾﺸﻪ ﺑﮑﺶ ﺍﺭﻩ ﮐﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺷﻮﻡ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﻭﺩﻡ ﺑﺎﺵ
ﺷﻌﻠﻪ ﺁﻏﻮﺵ ﮐﻨﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻤﺮﻭﺩﻡ ﺑﺎﺵ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺑﮕﯿﺮﺍﻧﻢ ﻭ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﮐﻦ
ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺪﺗﺮ ﮐﻦ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺗﻤﺎﻣﻢ ﮐﻦ ﻭ ﺗﺮﮐﻢ ﮐﻦ ﺑﺎﺯ
ﻣﺜﻞ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﺗﻤﺎﻣﻢ ﮐﻦ ﻭ ﺩﻭﺭﻡ ﺍﻧﺪﺍﺯ
ﻣﻦ ﺧﺮﺍﺑﻢ ﺑﻨﺸﯿﻦ ﺯﺣﻤﺖ ﺁﻭﺍﺭ ﻧﮑﺶ
ﻧﻔﺴﺖ ﺑﺎﺯ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻧﮑﺶ
ﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺒﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﻨﻢ
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺩﺍﻍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺩﻣﺎﻭﻧﺪ ﻣﻨﻢ
ﺗﻮﻟﻪ ﮔﺮﮔﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺷﺮﯾﺎﻥ ﻣﻨﯽ
ﮐﺎﺳﻪ ﺧﻮﻧﯽ ﺟﮕﺮﯼ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻣﻨﯽ
ﭼﺸﻢ ﺑﺎﺩﺍﻡ ﺩﻫﺎﻥ ﭘﺴﺘﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﯿﺮ ﻭ ﺷﮑﺮ
ﺟﺎﻡ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﮒ ﭘﺪﺭ
ﺗﺎ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﺩ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺎﺯﻡ
ﺑﺎﺯﯼ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺍﻟﻌﺎﻓﯿﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺎﺯﻡ
ﺳﯿﺐ ﺳﯿﺮ ﺍﺳﺖ ﺗﻦ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩ ﻫﺮ ﺁﻩ ﻣﻨﻢ
ﺭﻃﺐ ﻋﺮﺵ ﻧﺨﯿﻞ ﻭ ﻗﺪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﻨﻢ
ﻣﺎﺩﻩ ﺁﻫﻮﯼ ﭼﻤﻦ ﻫﻮﺑﺮﻩ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﻠﻮﺭ
ﻗﺎﺏ ﻗﻮﺳﯿﻦ ﺩﻫﻦ ﺷﺎﭘﺮﯼ ﻗﻠﻌﻪ ﺩﻭﺭ
ﻣﻈﻬﺮ ﺟﺎﻥ ﭘﻠﻨﮓ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻡ
ﻭ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺎﻩ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺁﺩﻡ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻨﺪﻡ
ﻣﺎﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﭘﯿﺮﻫﻨﻢ
ﻧﮑﻨﺪ ﺧﯿﺰ ﺑﺮﻡ ﭘﻨﺠﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺰﻧﻢ
ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻧﻤﮑﯿﻦ ﺍﺕ ﺗﺎﺏ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻗﻢ
ﺑﻐﺾ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﻗﻤﯽ ﺳﺮﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﺮﻥ ﺍﺗﻢ
ﻣﻮﯼ ﺑﺮﻫﻢ ﺯﺩﻩ ﺍﺕ ﺟﻨﮕﯽ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﺍﺯ ﺩﻭﺩ
ﻭ ﺩﻭ ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﯿﺮﻫﻨﺖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ
ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻬﻦ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ
ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻟﺐ ﺗﻮ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯ ﺷﺪﻧﺪ
ﻫﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺭﺍﻫﺶ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺗﻮ ﺧﻮﺭﺩ
ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺪ ﻭ ﯾﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺯﺩ ﻭ ﻣُﺮﺩ
ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺗﻮﺍﻡ ﺁﺯﺍﺩﻡ
ﭼﺸﻤﻤﺎﻥ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺯﺩ ﭘﻠﮑﻢ ﺳﻮﺧﺖ
ﻧﯿﺰﻩ ﺍﯼ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻠﻮﺑﻨﺪ ﺗﻮ ﺩﻭﺧﺖ
ﺳﺮﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺟﻮﺵ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﻐﺰﻡ ﭘﻮﺳﯿﺪ
ﺳﺮﻃﺎﻧﯽ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﺮﮒ ﻟﺒﻢ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ
ﺩﻭﺯﺥ ﻧﯽ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺷﻌﻠﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻡ ﺑﻪ ﺗﻨﺖ
ﺷﻌﻠﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪﻡ ﻭ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﭘﺪﺭ ﺳﻮﺧﺘﻨﺖ
ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ
ﺍﯾﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩ
ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﯾﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻡ
ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﺍﻣﺎ ﺳﭙﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺍﻡ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺷﻨﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺑﯿﺦ ﻧﺸﺴﺖ
ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺳﺮ ﻣﺮﯾﺦ ﻧﺸﺴﺖ
ﺁﺱ ﺩﺭ ﻣﺸﺖ ﻣﺮﺍ ﻻﺷﺨﻮﺭﺍﻥ ﻗﺎﭖ ﺯﺩﻧﺪ
ﮐﺮﮐﺴﺎﻥ ﻗﺎﻋﺪﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻠﺪﻧﺪ
ﭼﺎﯼ ﺩﺍﻏﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺍﺩﻡ
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺳﺮﺩ ﺷﺪﻡ ﺍﺯ ﺩﻫﻨﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ
ﻭ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﺷﮑﺴﺘﻢ ﺑﺪﻫﺪ
ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﻤﺒﺮﻩ ﺯﺩ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﺪﻫﺪ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺧﻮﺩ ﭘﯿﺮ ﺗﺮﻡ
ﺍﺯ ﺧﺮ ﺯﺧﻤﯽ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮ ﺗﺮﻡ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺩﻭﺭﻡ
ﺯﯾﺮ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺯﺍﻭﯾﻪ ﺳﺎﺗﻮﺭﻡ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺯﺭﺩﯾﻢ
ﺷﺎﯾﺪ ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﮐﺮﺩﯾﻢ
ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺷﻌﻠﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺍﻍ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺩ ﺩﻫﻦ ﺭﻭﯼ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺯﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﻫﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺤﯿﺎﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺁﺗﺶ ﻣﻌﺮﮐﻪ ﺑﺎﻻﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺍﯾﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻫﻤﻪ ﮔﺮﮔﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﯽ ﯾﮏ ﺷﺎﻡ ﺑﺰﺭﮔﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺩﺍﻧﻪ ﻭ ﺩﺍﻡ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﻣﺮﺩ ﺑﺪﻧﺎﻡ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﻧﺎ ﻧﺠﯿﺒﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﺩﻩ ﺍﯼ ﭘﻬﻨﻪ ﺳﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﺮﻭ
ﺑﺮﻑ ﻭ ﮐﻮﻻﮎ ﺯﺩﻩ ﺭﺍﻩ ﺧﺮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻧﺮﻭ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺪﻥ ﻟﺨﺖ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ
ﺑﺎ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﭘﺘﯿﺎﺭﻩ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﮑﻨﺪ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺑﯽ ﮐﺎﺭ ﻭ ﮐﺴﻢ ﻭﺳﻌﺖ ﭘﺸﺘﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺖ
ﮔﻞ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﻣﻔﻠﻮﮎ ﺩﻭ ﻣﺸﺘﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺖ
ﺑﯽ ﺗﻮ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺧﻂ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻫﺎﺳﺖ
ﭘﺴﺮﯼ ﺧﯿﺮ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﻡ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﺷﮏ ﺩﺍﺭﻡ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻋﺎﻫﺎﯼ ﭘﺪﺭ ﺷﮏ ﺩﺍﺭﻡ
ﻣﯽ ﭘﺮﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺳﺖ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺶ
ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺶ