وقتی میره اون کسی که دوسش داریم ، جای خالیش اذیت میکنه و

وقتی میره اون کسی که دوسش داریم ، جای خالیش اذیت میکنه و دلمون گر میگیره ، ساکت میشیم و گوشه گیر ، نه که حرف نداشته باشیم ، نه ، دل گفتنه که نداریم...یکم میگذره و یخ رفتن آدم مهمه ذره ذره آب میشه ، رد چنگ خشک میشه رو دلمون و شب ، دوباره لبخند میزنیم ، هرچند سخت ، هرچند تلخ...

دنیای لعنتی که فرصت فکر کردن نمیده ، تند تند میگذره ، رد میشه و میمونه یه رد عمیق تو ذهنمون ، میمونه یه فکر آزار دهندهٔ غیر دائمی ، ما هم میشیم همون آدم قبلی ، با همون دنیای قبل ، گاهی چشممون میفته یا دستمون میخوره به اون رد عمیق و بغض میشینه به گلومون و شاید یه خط باریک اشک ، همین ، از اون همه درد ، میمونه همین....
شاید درد رفتن خوبای زندگی هم واکسن غصه های بعدیمون باشه ، کسی چه میدونه..؟