سعید:

سعید:
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﺑﺮﺩ
ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯﻡ ﻧﮕﺮﺍﻥِ ﻭﺯﺵِ ﺑﺎﺩ، ﺩﺭ ﻣﻮﻱ ﻣﻨﻲ ! ؟
ﻣﺴﺦِ ﺍﻓﻴﻮﻧﻲِ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻱ ﺍﺻﺤﺎﺏِ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﻏﺎﺭﻱ ؟
ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﺑﻲ ؟
ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﭼﺸﻢِ ﺗﻮ ﻭﻳﺮﺍﻧﻲِ ﺻﺪ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺍﺳﺖ
ﺗﺸﺖِ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲِ ﺩﺯﺩﺍﻥِ ﻋﻤﺎﺭﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ ، ﻫﻨﻮﺯﻡ ﺩﻭ ﺳﺮِ ﺷﺎﻝِ ﻣﺮﺍ
...
ﭘﺸﺖِ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﻱ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ، ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﻭ ﻣﻦ
ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻟﻔﻚِ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﻱ ﺧﻮﺩ
ﻧﺮﺩﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﺍﻱ ﺳﺤﺮ ﻣﻴﺒﺎﻓﻢ
ﺗﺎ ﺑﺮﺁﺭﻡ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ
ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﻭ ﺁﺏ
ﺍﺯ ﺳﺮﺕ ﻣﻲ ﮔﺬﺭﺩ
...
ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻱ ﻫﺮﮔﺰ
ﺗﻮﻱ ﺟﻨﮕﻞ ، ﻛﺎﺝ ﺭﺍ
ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﺐ ، ﺟﺎﻱ ﺳﭙﻴﺪﺍﺭ ﺯﺩﻧﺪ
ﻭ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﭘﻠﻨﮕﺎﻥ، ﻭﻗﺘﻲ
ﻛﻪ ﺩﻣﺎﻭﻧﺪِ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮﻱ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﻛﻤﺮ، ﺩﺍﺭ ﺯﺩﻧﺪ
ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﺍﻧﻪ ﺑﺮﻧﺠﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺭﻧﺞ
ﺑﺮ ﺳﺮِ ﺳﻔﺮﻩ ﻱ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺗﻮﻱ ﺷﺎﻟﻴﺰﺍﺭﺍﻥ
ﺁﻫﻦ ﻭ ﺁﺟﺮ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺯﺩﻧﺪ
...
ﻭ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﻭ ﺁﺏ
ﺗﺸﻨﻪ ﻱ ﻫﺎﻣﻮﻥ ﺷﺪ
ﺧﻮﻥِ ﺯﺍﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮﻳﺪ
ﻭ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻱ ﺷﺐِ ﺷﺮﺟﻲِ ﻫﻮﺭ
ﺯﻳﺮ ﮔِﻞ ، ﻣﺪﻓﻮﻥ ﺷﺪ
...
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﺎﺩ ﺑﺮﺩ
ﺗﺸﺖِ ﺭﺳﻮﺍﻳﻲ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﭼﻨﮕﺖ ، ﺷﺐِ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﻣﺮﺍ
ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺷﺐِ ﻗﺤﻄﻲ ﺯﺩﻩ ﻱ ﺳﻔﺮﻩ ﻱ ﻣﺎ
ﻣﺸﺖِ ﺧﺎﻟﻲ ﺗﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ
ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻱ ﺗﺮﺍ
ﻣﻮﻱ ﻣﺮﺍ
ﻣﻦ ﺣﺠﺎﺑﻢ
ﻧﻪ ﺣﺠﺎﺏِ ﺗﻦِ ﺁﺯﺍﺩﻩ ﻱ ﺧﻮﺩ
ﻣﻦ ﺣﺠﺎﺏِ ﺗﻦِ ﻳﻐﻤﺎ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺧﻮﺍﺏِ ﺗﻮﺍﻡ
ﭘﺸﺖِ ﺍﻳﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﻱ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻲ ﻭ ﻣﻦ
ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻟﻔﻚِ ﻣﻤﻨﻮﻋﻪ ﻱ ﺧﻮﺩ
ﻧﺮﺩﺑﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪﺍﻱ ﺳﺤﺮ ﻣﻴﺒﺎﻓﻢ
ﺗﺎ ﺑﺮﺁﺭﻡ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ.