یه وقتایی لازمه آدم با خودش روراست باشه، بشینه پای حرفای

یه وقتایی لازمه آدم با خودش روراست باشه، بشینه پای حرفای دلش،یکم سبک سنگین کنه و تکلیف خودشو معلوم کنه.
نمیشه که همیشه عقل و دل رو گول زد...
مثلا اینکه بگی میخام فلانی رو فراموش کنم، انکار داری خودتو گول میزنی. مگه میشه یکی توی دلت جا شده باشه، خاطره هاش همه جای مغزت خونه کرده باشه، بعد بگی فراموشش میکنم؟
مگه میشه حافظه رو پاک کرد؟ یا اینکه یه تیکه از قلب رو کند و بیرون انداخت؟
واقعیت اینه که ما کسی رو فراموش نمیکنیم. فقط خودمونو به نبودش عادت میدیم. خودمونو مجاب میکنیم که زندگی بدون اون هم مسیر خودشو ادامه میده. (هرچند میدونیم زندگی هیچ وقت مسیری رو که قبل اون داشت میرفت رو دیگه نمیره)
ما فقط خودمونو گول میزنیم، بالاخره یه جوری باید زندگی رو ادامه داد.