عادت کرده ایم به دوست داشتن کسانی که

عادت کرده ایم به دوست داشتن کسانی که
سالهاست ما را از خویش رانده اند ؛
با نگاهشان …
با صدایشان …
و حضورشان …
سالهاست که اینگونه عشق ورزیده ایم ؛
اما بس است دیگر …
کوچه های بن بست را نرویم ؛
جاده های یکطرفه مارا به جایی نخواهد برد ،
امکان بازگشت به خویش را نداریم و مقصدی نامعلوم انتظارمان را خواهد کشید …
سالهاست که اینگونه "عاشقیم" ،
بیایید انتخابهایمان را درست کنیم ؛
بیایید "دستِ دلمان" را برای هیچ کس جز او که
باید ، رو نکنیم …
بیایید جانان !
بیایید قول دهیم آدمهای زندگی مان را
از آن مهمتر آدمهای "احساسمان" را
درست انتخاب کنیم ؛
مبادا به راه بی بازگشت قدم بگذاریم ،
که در آن نه از احساسمان خبری هست …
نه از زندگی …
و نه مهر و محبتی !
مبادا یک روز بیاید که "بمیریم" و نفهمیم..
مبـــادا …
حواسمان به عاشقی هایمان باشد …