اول باید بر این نکته تصریح کنم که ننگ بر آن انقلابی و بچه

اول باید بر این نکته تصریح کنم که ننگ بر آن انقلابی و بچه شیعه ای که تحقیق در باب "وجود عدالت عینی و عملی" (و نه شعار و ادعای آنرا) که مشروعیت بنیادین نظام اسلامی را تأمین می کند و بدون آن تمام تصرفات حاکمیت در امور عمومی نامشروع است و در کنار آزادی و دموکراسی و فضیلت قرار بود یکی از ارکان اصلی تمایز جمهوری اسلامی با دیگر حکومتهای عرفی باشد، را معطل و معلق نگه داشته تا زمانیکه حاکمان خود زبان به سخن بگشایند. پس چه شد آن همه تذکر بر سر منابر نسبت به استحاله نظام اسلامی و عبرتهای عاشورا؟ چه شد آن همه بیم تاریخی شیعه از کشتن شدن حسین بن علی ها به دست خلیفه اسلامی؟ چه شد آن همه اصرار بر شیعه مکتب اعتراض و اذن قیام بر ضد حکومت فاجر؟ ننگ بر آن مکتب اخباری گرا، ضد عقلانی و خلیفه پرستی که نقل قول، ادعا و شعار حکومت اسلامی را پایه مشروعیت معرفی می کند.

اما اعلام این مطلب از سوی رهبری که "ما در عدالت عقب مانده ایم و تنها در پیشرفت (توسعه) جلو آمده ایم" را باید به منزله کوس رسوایی مرتجعان ولایت بسنده ای قلمداد کرد که چند دهه با استحمار مردم و انقلابیون با نشاندن "ولایت" بر جای "عدالت" و دیگر آرمانهای انقلاب، حزب الله، بسیج و هواداران انقلاب ٥٧ را به سپر انسانی یک نظام توسعه گرا مبدل کرده بودند. خدا لعنت کند کسانی را که باعث شدند نیروی انقلاب به جای آنکه در مسیر مطالبه عدالت و رشد عقلانیت برای اصلاح اوضاع و بازگشت به مسیر انقلاب فعال شود، سالها در جهت دفاع از مشتی تکنوکرات و متکلم فریبکار و البته الیگارشی کثیف خزیده در نهادهای اسلامی هزینه شود.

همانطور که آیت الله خامنه ای هم پیش از این تاکید داشته اند، توسعه بدون عدالت یعنی آراستگی صورت و استحاله سیرت؛ یعنی فربهی جسم و فساد روح؛ یعنی ترجیح حیوان سیر بر انسان گرسنه؛ یعنی تداوم میراث پهلوی صرفا با روپوش اسلامی؛ یعنی چهل سال تعلیق انقلاب و ارتجاع، وقتی آخوندهای درباری و تبلیغات ایدئولوژیک، انقلابیون را در خواب کرده بودند و آن اندک بیداران را "فتنه" می خواندند.