بانو جان...؟!

بانو جان...؟!
میدانم بانو...بغض نکن...!
"زن" بودن کارِ دشواریست ، آن هم در این دیار..!
خوب میدانم...!
امّا تو خیلی زود بزرگ شدی...
دقیقاً در همان روزهای سه ، چهار سالگی
همان هنگام که عروسک‌ات را در آغوش گرفتی
و برایَش لالایی خواندی...!
همان دقایقی که موهایش را شانه زدی
و گلِ سر خودت را بر سرش نشاندی..!
یاد گرفتی ببخشی و نوازشگر باشی..!
از نبودنت نگو بانو...
که دنیای بدونِ تو دیدن که هیچ
حتی توصیف کردن هم ندارد..!
تو اگر نبودی
لاک‌های رنگی
رژهای قرمز و صورتی
کفش‌های پاشنه‌دار
و هزار و یک چیز دیگر بی‌معنا میماند..!
تو اگر نبودی مردانِ شاعر بی‌مخاطب می‌ماندند...!
دیگر فرهاد و مجنون را کسی نمیشناخت..!
تو اگر نبودی چه کسی لالایی میخواند تا جهان آرام بگیرد؟!
چه کسی موهایش را به دستِ باد میسپرد
تا امثال شهریار و شاملو بی‌قافیه نمانند..!
آغوشِ چه کَس میشد پناهگاهِ مردی که با تمامِ مردانگی‌اش هوای گریه دارد..؟!
و بهشت تنها جائیست که لایقِ زیرِ پاهای توست...!
و خالیست جای سوره‌ای که اینگونه شروع شود :
" قسم به نامِ زن..!
و قسم‌ به آن زمان که خودت را از یاد میبری و میانِ واژه‌های زن ، مادر و همسر تمام میشوی و احدی نمیفهمد..! "