ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻟﺨﻮﺷﯿﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻣﺴﺘﻄﯿﻞ ﺷﮑﻞ ﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻣﺎﻥ

ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻟﺨﻮﺷﯿﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻣﺴﺘﻄﯿﻞ ﺷﮑﻞ ﻭ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﺠﺎﺯﯼ ﻣﺎﻥ...
ﯾﻌﻨﯽ ﺁﻧﻘﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮﺍﻫﻤﺎﻥ
ﺧﺮﺍﺏ ﺷﻮﺩ ﯾﺎ ﻧﺖ ﺁﻥ ﻗﻄﻊ ﺷﻮﺩ ﻏﺼﻪ ﻣﯿﺨﻮﺭﯾﻢ
ﺍﮔﺮ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﯾﺎ ﻋﺰﯾﺰﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ ﻏﺼﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮﺭﯾﻢ...
ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻟﺨﻮﺷﯿﻤﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﻣﺪﺍﻡ ﺻﻔﺤﻪ ﻻﯾﮏ ﻭ ﮐﺎﻣﻨﺖ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻓﺮﺵ ﮐﻨﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﻪ
ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﮐﺎﻣﻨﺖ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﺩ...
ﺁﻧﻘﺪﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﻣﻨﺖ ﻫﺎ ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﻣﯿﺸﻮﯾﻢ ﺍﺯ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻣﺎﻥ
ﺫﻭﻕ ﺯﺩﻩ ﻧﻤﯿﺸﻮﯾﻢ...
ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﻗﺪﯾﻢ ﺍﮔﺮ ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ:
ﯾﮏ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﻣﯿﺮﺳﺪ
ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻟﺨﻮﺷﯿﻤﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﻫﺎ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﻣﯿﮕﻔﺘﻨﺪ ﺍﯼ ﺁﻗﺎﺍ ﻣﮕﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﺍﺻﻼ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ
ﮔﺎﻫﯽ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺧﻠﻮﺕ ﮐﻨﯿﻢ
ﻭ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺍﺻﻼ ﻫﺪﻓﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﺍﺻﻼ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯾﻢ...
ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ...
ﺗﺎ ﺩﯾﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ...
ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ...