به روی هم نمی آوریم، اما تنهاییم. ما معتاد شبکه های اجتما

به روی هم نمی آوریم، اما تنهاییم. ما معتاد شبکه های اجتماعی شدیم، چرا که به زیبایی از یادمان بردند چه بی اندازه تنهاییم. تن دادیم به شکوه ساختگی رفاقت هایی بر پایه کلمات تایپی بی جان، بوسه ها را در استیکرها حبس کردیم، و برای این که کسی نفهمد چقدر اینجا سرد است کم کم خورشیدی از واژه های جعلی و عبارات جعلی اختراع کردیم، انجیلی نامبارک از دروغ ها: من از تنهاییم لذت میبرم...
عادت کرده ایم. و تنها در دقایق لعنتی هجوم کلمات نگفتنی است که می فهمی هشت پای تنهایی و دلتنگی و عقرب زشت بیکسی چگونه هنوز دور گلویت چنبره زده و لالت کرده اند، حالا هرچقدر هم که به لایک ها و کامنت هایت بنازی و بقیه از بیرون نگاهت کنند و بی خبر از درون آشفته ات، غبطه بخورند و حتا دشمنی کنند.
تو درست به اندازه حرف هایی که کسی را نداری بگویی، تنهایی. این را هرشب آدم عبوس درون آینه به من یاد آوری میکند. تا کی کلمات ممنوع قیام کنند و راه نفسم را ببندند...

#حمیدسلیمی


💞 💞
https://t.me/joinchat/AAAAAECrQHi309X0WG1yFg