حضرت امیرالمؤمنین امام علی(ع) نیز با ملاحظه خطرهایی که در

#حضرت_امیرالمؤمنین_امام_علی(ع) نیز با ملاحظه خطرهایی که در صورت قیام او، #جامعه_اسلامی را تهدید می‏کرد از قیام و اقدام مسلحانه بر علیه ظالمان به حضرت زهرا خودداری کرد، و با دشمنان خویش سازش نمود تا اصل اسلام محفوظ بماند.

در این جا به چند نمونه از خطرهای جدی که در آن دوران اسلام و مسلمانان را تهدید می‏کرد، اشاره می‏کنیم:
1. #خطر #مرتدین‏

بسیاری از گروه‏ها و قبایلی که در سال‏های آخر عمر پیامبر مسلمان شده بودند، هنوز آموزش‏های لازم اسلامی را ندیده بودند و نور ایمان کاملاً در دل آنها نفوذ نکرده بود. از این‏رو هنگامی که خبر درگذشت پیامبر اسلام در میان آنان منتشر گردید، گروهی از آنان پرچم «ارتداد» و بازگشت به #بت‏پرستی را برافراشتند و عملاً با حکومت اسلام در مدینه مخالفت کرده، حاضر به پرداخت مالیات اسلامی نشدند.
اینان با گردآوری نیروی نظامی، نظام نوپای اسلامی را به شدت مورد تهدید قرار دادند. به همین جهت نخستین کاری که حکومت جدید انجام داد، نبرد با مرتدان بود. در چنین موقعیتی که دشمنان ارتجاعی اسلام، پرچم ارتداد را برافراشته و حکومت اسلامی را تهدید می‏کردند، هرگز صحیح نبود که امام(ع) پرچم دیگری به دست گیرد و قیام نماید.

حضرت علی(ع) در یکی از نامه‏های خود به مردم مصر، به این نکته اشاره می‏کند و می‏فرماید:
«آن گاه که پیامبر(ص) به سوی خدا رفت، مسلمانان پس از وی در کار حکومت با یکدیگر درگیر شدند. سوگند به خدا، نه در فکرم می‏گذشت و نه در خاطرم می‏آمد که عرب خلافت را پس از رسول خدا(ص) از اهل بیت او بگرداند، یا مرا پس از وی از عهده‏دار شدن حکومت باز دارند. تنها چیزی که نگرانم کرد شتافتن مردم به سوی فلان شخص (ابوبکر) بود. من دست باز کشیدم تا آن جا که دیدم گروهی از اسلام بازگشته، می‏خواهند دین محمد(ص) را نابود سازند.
پس ترسیدم که اگر اسلام و طرفدارنش را یاری نکنم (و دست به قیام بزنم)، رخنه‏ای در آن بینم یا شاهد نابودی آن باشم، که مصیبت آن بر من سخت‏تر از رها کردن حکومت برشماست، که حکومت کالای چند روزه دنیاست...
.

2. خطر #مدعیان_دروغین_نبوت

علاوه بر خطر مرتدین، مدعیان نبوت و پیمبرانی دروغین مانند «مسیلمه»، «طلیحه»، «سجاح» نیز در صحنه ظاهر شده، هر کدام طرفداران و نیروهایی دور خود گرد آوردند و قصد حمله به مدینه را داشتند که با همکاری و اتحاد مسلمانان پس از زحماتی فراوان نیروهای آنان شکست خوردند.
.

3. خطر #رومیان
خطر حمله احتمالی رومیان نیز می‏توانست مایه نگرانی دیگری برای جبهه مسلمانان باشد، زیرا تا آن زمان مسلمانان سه بار با رومیان درگیر شده بودند. از همین روی رومیان مسلمانان را برای خود خطری جدی تلقی می‏کردند و در پی فرصتی بودند که به مرکز اسلام حمله کنند. اگر حضرت علی(ع) دست به قیام مسلحانه می‏زد، با #تضعیف_جبهه_داخلی_مسلمانان، بهترین فرصت به دست رومی‏ها می‏افتاد که از این ضعف استفاده کنند.
لذا در چنین شرایطی #سکوت_حضرت_علی(ع) همانند #سکوت_پیامبر(ص) است که گاهی برای #مصلحت یا #رفع_فتنه سکوت می‏نمود؛
مانند جریان طلب نمودن کاغذ و قلم در واپسین روزهای حیات حضرت رسول(ص) که بعضی از حاضران (عمر) گفتند: «اِنَّ رسول اللَّه(ص) یَهْجر»؛ (صحیح مسلم، ج 5، ص 76، دارالفکر، بیروت). پیامبر هذیان می‏گوید، یا به قولی: «قَدْ غَلَبَ عَلَیْهِ الْوَجَعُ»؛ (صحیح مسلم، همان؛ صحیح بخاری، ج 7، ص 9، دارالفکر، بیروت). درد بر او غالب شده است و بیهوده حرف می‏زند.
تا جایی که حضرت دستور فرمودند همه از خانه بیرون بروند و از نوشتن صرف‏نظر کردند و سکوت فرمود.
امیر مؤمنان علی بن ابی‏طالب(ع) نیز به خاطر مصالح و رفع فتنه و #جلوگیری_از_نابود_شدن_اسلام سکوت کردند.
🍃 🍂 🍃 🍂
🍂 🍃 🍂 🍃
ابو طفیل می‏گوید: در روز شورا من در کنار آن خانه - محل شورای شش نفره - بودم که سر و صدا از اندرون بلند شد. شنیدم که
امام علی(ع) می‏فرمود: «زمانی مردم با ابوبکر بیعت کردند به خدا قسم که من از او سزاوارتر بودم و حق با من بود؛ اما در عین حال اطاعت کردم تا مبادا مردم کافر شوند و گردن یکدیگر را با شمشیر بزنند. سپس ابوبکر برای عمر بیعت گرفت، در حالی که به خدا قسم من سزاوارتر بودم؛ ولی باز هم اطاعت کردم که مبادا مردم کافر شوند و امروز شما می‏خواهید با عثمان بیعت کنید، اما به خدا سوگند، من رضایت نمی‏دهم و اطاعت نمی‏کنم».
🔅
در نهج‏البلاغه نیز می‏خوانیم که
آن حضرت فرمود: «من ردای خلافت را رها ساختم و دامن خود را از آن درپیچیدم و کنار رفتم، در حالی که در این اندیشه فرو رفته بودم که آیا با دست تنها و بدون یاور به پا