در این هستی غم انگیز،

در این هستی غم‌انگیز،

وقتی حتی روشن کردن یک چراغ ساده‌ی دوستت دارم،

کام زندگی را تلخ می کند...

وقتی شنیدن دقیقه‌ای صدای بهشتی‌ات،

زندگی را تا مرزهای دوزخ می‌لغزاند...

دیگر نازنین من، چه جای اندوه؟

چه جای اگر؟ چه جای کاش؟

این حرفِ آخر نیست!

به ارتفاعِ ابدیت "دوستت می دارم"

حتی اگر به رسم پرهیزکاری‌های صوفیانه

از لذت گفتنش امتناع کنم...!