آخرش را برایت بگویم فوق فوقش

آخرش را برایت بگویم فوق فوقش
تو رفته ای
من نشسته ام همینجا روی
همین صندلی
خاطره مرور می کنم
چند روز را به کلافگیِ ترک عادت
می گذرانم
چند شب بیخواب میشوم
چند عصر دلگیر را پیاده قدم میزنم
چند بار هم حماقت می کنم و یک
پیغام دلم برایت تنگ شده می فرستم
بدترین حالتش را برایت میگویم
تو جواب نمیدهی
و من چند روز دیگر را هم به
شماتت خودم می گذارنم..
یک روزهایی هم فکر انتقام میزند
به سرم
این در و آن دری هم میزنم و
چند روز بعدش از این خشم ها هم
خسته می شوم...
مدتی بعد عصر یک روز معمولی
مینشینم
توی کافه ای وسط شهر
منتظر قرار ملاقاتی ام با کسی که
نمی شناسمش
می آید..
هم را می بینیم و من تمام مدت
در حال مقایسه کردن تو با او
به خودم برای این ملاقاتِ بیهوده
بد و بیراه می گویم
ملاقات را تا آنجا که بغضم نترکد
کوتاه می کنم...
پشت دستم را داغ می کنم که دیگر
از این بیهوده کاری ها نکنم..
چند روز بعد هم که میگذرد
یک ماهی می شود که رفته ای...
و به چشم برهم زدنی که
دروغ است
بلکه به جان کندنی سخت این
یک ماه میشود دو ماه...
ماه سوم من بدبین ترین و سرد
ترین آدم شهرم
ماه چهارم منطقی ترم
و حادثه عشق نا فرجام فقط گاهی
نیشی میزند بر دلم و میرود...
ماه پنجم
در قابل پیش بینی ترین حالت
تو بر میگردی...
من کمی هیجان دارم و کمی
دلخورم..
قول ها و وعده ها و اشتباه کردم ها
و قَدرت را ندانستم ها
و جبران می کنم ها هم می شود
زیر نویسِ این برگشتن...
بدترین حالتش این است که
قبول کنم دوباره با هم باشیم..
بهترین حالتش این است که
دلم را محکم بگیرم لای دستهایم
گرمش کنم و محتاطانه
مراقبش باشم تا دوباره نشکند..
بدترین حالتش
می شود انتخاب بعضی
بهترین حالتش
می شود انتخاب بعضی
من اما با تمام دودلی ها آخرش را
برایت گفتم...
جز آنکه بگویم در واقع بینانه ترین حالت بالاخره بعدها
وقتی تنهایی حسابی دمار
دل آدم را در آورد
یک نفر پیدا میشود که
جای تو را که نه
اما یک گوشه قلبم را بگیرد...
حالا تو حساب کن ببین
می ارزد که بلاتکلیف بیایی و
بلاتکلیف بروی...؟!