گلدون ِ

گلدون ِ
توت‌فرنگـــی هاے من .
امشب از هر شب دیگه‌ای توی این شهــر غریبه ترم .
دلگرفته ، یا شایدم دلمرده ، یا پژمرده ، هر چی که هست حال غریبانه‌ی عجیبیه ،
به گلدون ِ توت‌فرنگی ها آب دادم ، آب ماهی ها رو عوض کردم و روزه‌ام رو با یه لیوان آب و نصف زولبیا باز کردم ،
بی حوصله ظرف شستم و این ساعت لعنتی چرا نمیگذره ، کند و اعصاب خوردکن ، با تلویزیونی که آنتن نمیده و فلشی که صد بار فیلم هاش پخش شده .
کتاب #هنوز_هم_من و میخونم و با روحیه‌ی شاد و نیش همیشه باز ِ لوئیزا کمی بهتر میشه حالم ، اینبار رفته نیویورک ، جوری تعریف میکنه که آدم دلش میخواد ببینه اونجا رو .
امشب هم صبح میشه ،
و اون برمیگرده ، قول داده برام سوهان بیاره ، سوغات شهری که بیستـ و ـیک سال و نصفی از عمرم و توش زندگی کردم و هر بار بی تفاوت از جلوی سوهان فروشی ها رد میشدم و فکرشم نمیکرد تا چه حد میشه دلتنگ چراغونی های حرم شد .
اینجا هم بد نمیگذره ، خوش آب و هوا ، ساعت ده و نیم شب عین دیوونه‌ها با موتور میریم کندوان ، میریم باغمیشه یا حتی رفتیم ائل‌گلی و تو عمارت وسط آب ؛ طبقه‌ی بالاش آب میوه‌ی گرون خوردیم و خندیدیم به بی پولی هامون .
زندگی هنوزم جاری‌ست .