زنی را میشنـــاسم مــن

زنی را میشنـــاسم مــن
که در یک گوشه خانــــه
میان شستن و پختــــن
درون آشپزخــــــــــانه
سرود عشق میخوانـــــد
نگاهش ساده و تنهاسـت
صدایش خسته و محزون
امیدش در ته فرداســـت
زنی هــم زیر لـب گویــد
گریزانـــــم از این خــانه
ولی از خود چنیــن پرسید
چه کس موهای طفــلم را
پس از من میزند شــــانه
زنی با تـــــار تنـــــهایی
لبــــــاس تور میـــبــافد
زنــی در کنج تاریــــــکی
نماز نـــــــــــور میخواند
زنی خو کـــرده با زنجیـــر
زنی مانـــوس با زنــــدان
تمام ســــهم او اینـــست
نگاه ســــرد زندانـــــبان
زنی را میشـــــــناسم من
که میـمـیــرد ز یک تحقیر
ولی آواز میــــــــــخواند
که این اســـت بازی تقدیر
زنی با فقـــر میــــــسازد
زنی با اشـــک میخوابـــد
زنی با حســـرت و حیـرت
گناهــــش را نمیـــــداند
زنی واریــــــس پایـش را
زنی درد نهانـــــــــش را
ز مردم میــــکنـــد مخفی
که یکبــــــــاره نگویندش
چه بدبختـی ، چه بدبختـی
زنی را میشــناســــم مــن
که شـعرش بوی غــــم دارد
ولــــی میــخنـدد و گویــد
که دنیــــا پیـچ و خـم دارد .
تقدیم به زنان سرزمینم ، که هر کدام در پس لبخندشان غمی پنهان دارند .