-دَر این رَختِخوآبِ نَمنآکی کِه بویِ عَرَق گِرِفتِه بود.

-دَر این رَختِخوآبِ نَمنآکی کِه بویِ عَرَق گِرِفتِه بود. وَقتی کِه پِلک‌هآیِ چِشمَم سَنگین می‌شُد وَ می‌خوآستَم خُودَم رآ تَسلیمِ نیستی وَ شَب جآوِدآنی بُکُنَم هَمِه‌یِ یآدبودهآیِ گُمشُدِه وَ تَرس‌هآیِ فَرآموش شُدِه‌اَم» اَز سَر نو جآن می‌گِرِفت:
تَرسِ این کِه پَرهآیِ مُتَکآ تیغِه‌یِ خَنجَر بِشَوَد.
دُگمِه‌یِ سَترِه‌اَم بی‌اَندآزِه بُزُرگ - بِه اَندآزِه‌یِ سَنگِ آسیآ - بِشَوَد.
تَرسِ این کِه تِکِه نانِ لَوآشی کِه بِه زَمین می‌اُفتَد مِثلِ شیشِه بِشکَنَد.
دِلوآپَسیِ این کِه اَگَر خوآبَم بِبَرَد رُوغَن پیه‌سوز بِه زَمین بِریزَد وَ شَهر آتَش بِگیرَد»
وَسوآسِ این کِه پآهآیِ سَگ جُلو[یِ] دُکآنِ قَصآبی مِثلِ سُمِ اَسب صِدا بِدَهَد.
دِلهُرِه‌یِ این کِه پیرِمَردِ خنزرید جُلُو[یِ] بِسآطَش بِه خَندِه بیُفتَد. آن قَدر بِخَندَد کِه جُلُو[یِ] صِدآیِ خُودَش رآ نَتَوآنَد بِگیرَد.
تَرسِ این کِه کِرم تویِ پآشویِه‌یِ حُوضِ خآنِه‌مآن مآرِ هِندی بِشَوَد.
تَرسِ این کِه رَختِخوآب سَنگِ قَبر بِشَوَد وَ بِه وَسیلِه‌یِ لولآ دُورِ خُودَش بِلَغزَد مَرآ مَدفون بُکُنَد وَ دَندآن‌هآیِ مَرمَر بِه هَم قُفل بِشَوَد.
هُول وَ هَرآسِ این کِه صِدآیَم بِبُرَد وَ هَرچِه فَریآد بِزَنَم کَسی بِه دآدَم نَرِسَد...ッ♡

📚 بوف کور
👤 صادق هدایت