خانه دل تنگِ غروبی خفه بود

خانه دل تنگِ غروبی خفه بود 
مثل امروز که تنگ است دلم 
پدرم گفت، چراغ 
و شب از شب پر شد 
من به خود گفتم یک روز گذشت 
مادرم آه کشید 
زود بر خواهد گشت 
ابری آهسته به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد 

که گمان داشت که هست این همه درد 
در کمین دل آن کودک خرد ؟
آری آن روز چو می رفت کسی
داشتم آمدنش را باور 
من نمی دانستم 
معنی هرگز را
تو چرا بازنگشتی دیگر ؟
آه ای واژه شوم
خو نکرده ست دلم با تو هنوز 
من پس از این همه سال 
چشم دارم در راه 
که بیایند عزیزانم آه

هوشنگ ابتهاج(سایه)