چشم های آبی ندارم

چشم های آبی ندارم
که یادآور دریایی باشد
با ساحل و موج هایش و تو شعری برای آن ها بگویی!
موهایم بلند نیست
که پریشان کنم و تو نقاشِ آشفته ی باد شوی!
چشم هایم سیاه اند
با موهایی کوتاه که پریشانیِ هیچ بادی را تاب نمی آورند.
تنها دارایی ام دوست داشتن توست
و خوب می دانم نمی شود عاشق این دست های خالی شد...