بعضی آدم ها شبیه فانوس های دریایی اند؛

بعضی آدم‌ها شبیه فانوس‌های دریایی‌اند؛
راهْ گم‌کرده و غمگین، می‌رسی مقابلشان، با دیدنشان انگار ناجی‌ات را دیده باشی، سراپا شوق می‌شوی، ترس‌هایت را به دریا می‌ریزی و امن‌تر از همیشه به مسیرت ادامه می‌دهی...
این آدم‌ها هرچند لایق دلبستگی‌اند ولی نباید دلبسته‌شان شوی؛ آنها ذاتشان است که فانوس باشند برای تمامِ گم‌کرده‌راه‌ها، نه فقط برای تو... آنها خوب‌اند، ولی نه فقط با تو!
بعضی آدم‌ها امنیت و انگیزه‌ی خالص‌اند، راه را نشان تو می‌دهند، ولی همراهی‌ات نمی‌کنند، چرا که رسالتشان ایستادن است و با نگرانی و اضطرابِ آدم‌ها جنگیدن، با اضطرابِ همه‌ی آدم‌ها...
دیر می‌فهمی که این آدم‌ها را فقط باید دوست داشت، فقط باید قدردانشان بود، نباید عاشقشان شد، نباید آنها را برای خود خواست!

چه غمگینم برای کشتیِ بی‌منطقی که عاشقِ فانوسِ دریایی شده، مصرانه و بی‌تاب، ایستاده تا نورِ فانوسش را روی عرشه‌ی کشتیِ دیگری نبیند...