نام خودمان را گذاشتیم عاشق ...؟؟!!

نام خودمان را گذاشتیم عاشق ...؟؟!!
دل خودمان را ،معطل خیالهای واهی کردیم که چه..؟؟
چه روزها با حرفهای گفته اش داستان سرایی کردیم
و چنان دررویاهایمان بزرگش کردیم که در واقعیت زندگانی
چنین نبود ونیست...
دست بردارید هرشب از این دل دل کردنهای دلتان واین هوایی کردنِ قلبهایتان ,کسی که رفت، بُگذار برود برای خودت آن را اسطوره ای نساز...
این روزها همه اهل قلم گشتند آنچنان زبردست در نوشتن
واژه هایند که گویی شاعر زاده اند...
کسی که استاد نوشتن و شعر باشد دیگر تو تا آخرش بخوان،
که چه عجوبه ای میشود و چه راحت با یک حرف و جمله ای
دل میبرد...
بیچاره آن دلی که اعتماد میکند و خام عشق دروغیش میشود...
جمع کن این بازیهای هرشبت دلگیر شدن دلت و گریه های بی حدت مگر آدمی با دو خط شعر عاشق میشود؟
عشق مگر درد میشود؟؟
جان نالان و اشک چشمان میشود..؟؟
توی این دنیا که نامش زندگی است خیلی ها فقط به ظاهر میکنند زندگی اینها فقط بلدند خوب حرف بزنند ، به خدا در عمل هیچ هستند...
امروز اگر شکسته ی غم عشق شدی بدان خیلی ها مثل خودت درعشق مانده اند آدم هایی هستند که به ظاهر خوش صفتند
کافی است که بفهمند دلت تنهاست آنچنان مارهفت خط میشوند
اعتمادت را جلب می کنند و وقتی سیرِ عشق از تو شدن ناگهان چون شبحی غیب میشوند...
به خودت بیا ...
تا کی انتظار و غصه خوردن
و چشم به پیامش دوختن
تو چه دانی ...؟؟
که همین لحظه
از دست همین فرد ، چندین نفر به انتظارش نشسته اند...