کسی که گریه میکند به آرامشی هرچند نامحسوس دست می یابد.

کسی که گریه میکند به آرامشی هرچند نامحسوس دست می یابد.
اما کسی که بغض، گلویش را میفشرد و اشک در پشت پلکهایش لمبر میخورد و اجازه گریستن به خود نمیدهد، بیشتر در خودش میشکند و مچاله می شود...
حال اگر بخواهد تسلی بخش دیگران هم باشد، دشواری اش صدچندان میشود. مثل عمود خمیده ای که بخواهد خیمه ای را سرپا نگه دارد. نگاه میدارد اما به قیمت شکستن خود...