سید بن طاوس در کتاب «اقبال» از ابان بن محمد روایت کرده که

سید بن طاوس در کتاب «اقبال» از ابان بن محمد روایت کرده که
سالی حضرت صادق علیه السّلام به حج رفت و در زیر ناودان خانه خدا ایستاده دعا فرمود.
عبد اللَّه بن حسن در جانب راست، و حسن بن حسن در سمت چپ، و جعفر بن حسن‏ « این سه تن فرزندان حسن مثنی پسر امام حسن مجتبی علیه السّلام میباشند.»

 پشت سر آن حضرت ایستاده بودند.
در این وقت عباد بن کثیر بصری آمد و عرض کرد:
یا ابا عبد اللَّه!
حضرت در جواب وی سکوت فرمود
عباد سه بار بدین گونه حضرت را صدا زد و پاسخی نشنید.

 سپس حضرت را به نام مخاطب ساخت و گفت: یا جعفر!

 حضرت فرمود:

 یا ابا کثیر! هر چه میخواهی بگو!

 عرض کرد:
 کتابی دارم که در آن نوشته است مردی این خانه را به کلی منهدم خواهد کرد.
حضرت فرمود:
ابو کثیر! کتاب تو دروغ می گوید، بخدا قسم من آن مرد را می شناسم پاهای او زرد و ساقهای وی مجروح، گردنش باریک، سرش بزرگ و در کنار این رکن، (اشاره به رکن یمانی فرمود) مردم را از طواف خانه خدا منع کند « مقصود دجال است». بطوری که از دور او متفرق گردند.
آنگاه خداوند برای دفع وی مردی‏ از اولاد من (و با دست اشاره بسینه خود فرمود) برانگیخته کند و او را مانند قوم عاد و ثمود و فرعون به قتل رساند.
در این موقع عبد اللَّه بن حسن گفت:
بخدا قسم ابا عبد اللَّه راست می گوید، و بعد از او سایر اولاد امام حسن نیز فرمایش امام ششم را تصدیق کردند.

 منبع: مهدی موعود ( ترجمه جلد 51 بحار الأنوار)، محمد باقر مجلسی،تهران:1378 ،صص376-377.