​​زندگی بی بهانه، خودِ مرگ است. حتی اگر بهانه هایت کودکان

​​زندگی بی‌بهانه، خودِ مرگ است. حتی اگر بهانه‌هایت کودکانه و روزمره باشند، باز هم بهانه‌ای برای سر کردن لحظه‌هایی هستند که کند می‌گذرند و آنقدر سنگین، که جای پای‌شان روی ذهنت می‌ماند. دلتنگی اما تنها اتفاقِ زندگی‌ست که بی‌بهانه رخ می‌دهد. بی آنکه بدانی، از میانِ سودای تمام شلوغی‌ها و سر‌و‌صدا‌ها، یک آن به خودت می‌آیی، یک نگاه، یک حرف، یک سکوت، یک خنده و حتی یک مشاجره، خاطره‌ای را برایت باز می‌آفریند که بی‌بهانه دلتنگت می‌کند. دلتنگ شاید نه برای کسی یا حسی، شاید برای لحظه‌هایی که دیگر نیستند و بوی نبودن می‌دهند. ما وزنی از نبودن را همواره به دنبال‌مان می‌کشیم. نبودن‌هایی که بودن‌شان دلتنگ‌مان نمی‌کرد و دل‌مان را نمی‌لرزاند و شاید برای همین است که بی‌بهانه دلتنگ می‌شویم.
#خانیسمی