دفترچه خاطراتش رو داد بهم و گفت واسم چند خط یادگاری بنویس

دفترچه خاطراتش رو داد بهم و گفت واسم چند خط یادگاری بنویس...

واسه‌ش نوشتم «هر آدمی که وارد زندگیمون میشه همراه خودش یه درس میاره.

یه درس که تو هیچ کتابی نیست. یه درس که هیچ معلم و استادی نمیتونه یاد بده.

فرقی نداره اون آدم خوب باشه یا بد، فرقی نداره پیر باشه یا جوون...

هر آدمی با خودش یه درسی رو به زندگیمون اضافه میکنه که قبل از اون نمیدونستیم.

اگه درس رو یاد بگیریم برنده‌ایم...

حتی اگه اون آدم دیگه تو زندگیمون نباشه.

اگه یاد نگیریم بازنده‌ایم حتی اگه اون آدم هنوز تو زندگیمون باشه».

چند دقیقه‌ای به نوشته‌م خیره بود و هیچی نمی‌گفت.

انگار داشت با خودش مرور می‌کرد چه درس‌هایی رو از چه آدمایی یاد گرفته...

زیرلب می‌گفت و صداش رو می‌شنیدم.

صبوری... فرق ظاهر و باطن آدم‌ها... جنگیدن برای آرزوها... فرق بین حرف و عمل... و و و 

درس آدم‌های زندگیش رو که مرور کرد بهم گفت تو چی از من یاد گرفتی؟ چه درسی رو آوردم تو زندگیت؟

دستش رو گرفتم و گفتم: من با تو فهمیدم آدما جای خالی همدیگه رو پُر نمیکنن.

نه من میتونم جای کسی که نیست ر‌و برای تو پُر کنم نه تو میتونی جای کسی که نیست رو برای من پُر کنی.

از تو یاد گرفتم کسی که آدمِ زندگیم باشه دنبال پُر کردن جای خالی کسی نیست چون جای خودش رو تو زندگیم پیدا میکنه.

دستم رو فشار داد و گفت: پیدا کردم.