از امام حسین(علیه السّلام) روایت است که فرموده اند: «عباد

از امام حسین(علیه السّلام) روایت است که فرموده اند: «عبادَالله فَلَو کانَ ذلِکَ قَصرَ مَرماکُم و مَدی مَظعَنِکُم کانَ حَسبُ العامِلِ شُغلاً یَستَفرِغُ علیه أحزانَه و یَذهَلُهُ عَن دُنیاهُ وَ یُکثِرُ نَصَبَهُ لِطَلَبِ الخَلاصِ مِنه، فکیفَ وَ هُوَ بَعدَ ذلِکَ مُرتَهِنٌ بِاکتِسابِه مُستَوقِفٌ علی حِسابِه لا وَزِیرَ لَهُ یَمنَعُه و لا ظَهِیرَ عَنهُ یَدفَعُه، و ... .»؛
یعنی: «بندگان خدا! اگر آخرین منزل هستی و مقصد نهایی همین (مرگ و سکراتش و قبر و مشکلاتش) بود بازهم برای مردِ کار مشغله ای کافی بود تا تمام غصه هایش را به آن اختصاص دهد، از دنیا به کلّی غافل گردد و برای رهایی از آن (سختی ها) رنج فراوان برد، چه رسد به این که (این آغاز کار و نخستین منزل راه است و) از این پس در گرو اعمال و بازداشت برای حساب است، نه یاوری دارد که مانع عذاب شود، نه پشتیبانی که از او دفاع نماید، و آن روز هیچکس را که از پیش ایمان نیاورده یا در هنگام ایمان خیری نیندوخته (و دارای عمل خوبی نیست) ایمان سوی نبخشد، بگو چشم به راه باشید ماهم منتظریم! به شما توصیه می نمایم که از خداوند پروا نمایید که خداوند برای هر که از او پروا نماید ، ضمانت نموده که ناخوشایندش را به خوشایند تبدیل نماید، از راه بی گمان روزیش دهد. (تو ای شنونده) مبادا از آنها باشی که بر جان دیگران از گناهشان بیمناکند و از کیفر گناهان خود آسوده خاطر، که بهشت را نتوان با فریب از خدا گرفت، و جز از راه اطاعت و بندگی به ثواب و نعمت نتوان رسید.». [تحف العقول، ص 378.]