بمناسبت هشتم اسفند سالروز شهادت شهید حاج حسین خرازی
بمناسبت هشتم اسفند سالروز شهادت شهید حاج حسین خرازی
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺯ ﺷﻬﯿﺪ
ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﺳﺎﻝ 1336 ﺩﺭ ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻠﻪﻫﺎﯼ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻧﺸﯿﻦ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﻛﻮﯼ ﻛﻠﻢ» ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺧﺮﺍﺯﯼ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﻡ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺍﺯ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ (ﻉ) ﮔﺸﺖ. ﻫﻮﺵ ﻭ ﺍﺩﺏ، ﺯﯾﻨﺖ ﺑﺨﺶ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﯽ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﯾﺎﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺩﯾﻨﯽ ﺭﺍﻩ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻋﻠﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪﺍﯼ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻜﺎﻟﯿﻒ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺴﺠﺪ «ﺳﯿﺪ» ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺮﻃﻨﯿﻨﺶ ﺍﺫﺍﻥ ﻭ ﺗﻜﺒﯿﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ.
ﺣﺴﯿﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻓﺮﺍﮔﯿﺮﯼ ﺩﺍﻧﺶ ﻛﻼﺳﯿﻚ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﺩﯾﻨﯽ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﮔﺮﺍﯾﺶ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﺘﺐ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺑﺎ ﺍﻣﻮﺭ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1355 ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺧﺬ ﺩﯾﭙﻠﻢ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻃﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﮔﺸﺖ. ﺍﻭ ﺿﻤﻦ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺧﺪﻣﺖ، ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻋﻠﻮﻡ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻣﺒﺎﺩﺭﺕ ﻭﺭﺯﯾﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺳﺮﻛﻮﺏﮔﺮﺍﻧﻪ ﻇﻔﺎﺭ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﯿﺖ ﯾﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺭ ﻛﻤﯿﺘﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﺷﻬﺮﯼ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺿﺪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻭ ﺟﻨﮕﻬﺎﯼ ﻛﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﯼ ﺁﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﯾﻚ ﺳﺎﻝ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺄﻣﻮﺭﯾﺘﻬﺎﯼ ﻣﺤﻮﻟﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﻫﯽ ﮔﻨﺒﺪ ﻧﻤﻮﺩ.
ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻫﯽ ﺧﻄﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺧﻂ ﺩﻓﺎﻋﯽ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺮﺍﻗﯿﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺩﺍﺭﺧﻮﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ، ﺑﺎ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﺟﻨﮕﯽ ﻭ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﺗﺪﺍﺭﻛﺎﺗﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻛﻢ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻻﻭﺭﺍﻧﯽ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1360 ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﺳﺎﺯﯼ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺗﯿﭗ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ﻉ) ﺭﺍ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺸﺶ ﺍﻭ ﻭ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺭﺷﺎﺩﺗﻬﺎ ﻭ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﯽﻫﺎ، ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ﻉ) ﺍﺭﺗﻘﺎ ﯾﺎﻓﺖ. ﺣﺴﯿﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽﺍﺵ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺍﺻﻞ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮﯼ ﻭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﻭﺍﻟﻔﺠﺮ 3 ﻭ 4 ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺧﺎﻛﺮﯾﺰﺵ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﻬﺎ ﭘﯿﺸﻘﺪﻡ ﺑﻮﺩ. ﺣﺴﯿﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺗﻼﻭﺕ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺁﻥ ﻣﺄﻧﻮﺱ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ، ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻛﻢﻧﻈﯿﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﻭ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻭ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺍﻧﻀﺒﺎﻁ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻭ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﻛﺎﺭﺁﻣﺪ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻣﯽﻭﺭﺯﯾﺪ. ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻓﻮﻕﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻗﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻑ ﺑﯿﺖﺍﻟﻤﺎﻝ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1358 ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﺎﻡ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻛﺎﻣﻠﺶ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ. (ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ 1365) ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﯾﻜﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﻬﺪﺍ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻟﯿﻦ، ﺑﺎ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﻭﻓﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺷﻬﺪﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﻉ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺸﺖ. ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺩﺭ ﺟﺒﻬﻪ 30 ﺗﺮﻛﺶ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﭘﯿﻜﺮ ﺍﻭ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺧﯿﺒﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺪﯾﻪ ﻛﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﯾﻚ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻭ ﺗﺪﺍﺭﻛﺎﺕ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻂ ﻣﻘﺪﻡ ﺗﻼﺵ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﯽﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺭ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﻛﺮﺑﻼﯼ 5 ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺁﺗﺶ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ ﺩﺷﻤﻦ، ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪ ﺣﺎﺝ ﺣﺴﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﭘﯿﮕﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﺧﻤﭙﺎﺭﻩﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ 8/12/1365 ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺷﻬﯿﺪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ﻉ) ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍﯾﯽ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﺪﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ، ﺯﺍﺋﺮ ﻛﺮﺑﻼ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻬﺪﺍ ﻭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺑﺴﯿﺠﯽﺍﺵ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﺷﺪ.
شادی روح شهدای عزیزمان صلوات
التماس دعا
#شهدا
#شهید_حاج_حسین_خرازی
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺯ ﺷﻬﯿﺪ
ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﺳﺎﻝ 1336 ﺩﺭ ﯾﻜﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﻠﻪﻫﺎﯼ ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﻧﺸﯿﻦ ﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﻛﻮﯼ ﻛﻠﻢ» ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺧﺮﺍﺯﯼ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﺑﻪ ﻗﺪﻭﻡ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺍﺯ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﺍﺑﺎﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ (ﻉ) ﮔﺸﺖ. ﻫﻮﺵ ﻭ ﺍﺩﺏ، ﺯﯾﻨﺖ ﺑﺨﺶ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻛﻮﺩﻛﯽ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﯾﺎﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﭘﺪﺭ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺩﯾﻨﯽ ﺭﺍﻩ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻋﻠﻮﻡ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪﺍﯼ ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ. ﺍﻛﺜﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻜﺎﻟﯿﻒ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺴﺠﺪ «ﺳﯿﺪ» ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺮﻃﻨﯿﻨﺶ ﺍﺫﺍﻥ ﻭ ﺗﻜﺒﯿﺮ ﻣﯽﮔﻔﺖ.
ﺣﺴﯿﻦ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻓﺮﺍﮔﯿﺮﯼ ﺩﺍﻧﺶ ﻛﻼﺳﯿﻚ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﺩﯾﻨﯽ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﮔﺮﺍﯾﺶ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﺘﺐ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﻭ ﺍﻧﻘﻼﺑﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺑﺎ ﺍﻣﻮﺭ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1355 ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺧﺬ ﺩﯾﭙﻠﻢ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻃﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺳﺮﺑﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﮔﺸﺖ. ﺍﻭ ﺿﻤﻦ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺧﺪﻣﺖ، ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻋﻠﻮﻡ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻣﻊ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻣﺒﺎﺩﺭﺕ ﻭﺭﺯﯾﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺳﺮﻛﻮﺏﮔﺮﺍﻧﻪ ﻇﻔﺎﺭ ﺑﻪ ﻋﻤﺎﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭﻟﯽ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﯿﺖ ﯾﺎﺩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺍﻭﻝ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺭ ﻛﻤﯿﺘﻪ ﺩﻓﺎﻉ ﺷﻬﺮﯼ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﺎ ﺿﺪ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺩﺍﺧﻠﯽ ﻭ ﺟﻨﮕﻬﺎﯼ ﻛﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﯼ ﺁﺭﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﺤﻈﻪﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﯾﻚ ﺳﺎﻝ ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺄﻣﻮﺭﯾﺘﻬﺎﯼ ﻣﺤﻮﻟﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺭﺍﻫﯽ ﮔﻨﺒﺪ ﻧﻤﻮﺩ.
ﺑﺎ ﺷﺮﻭﻉ ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﻫﯽ ﺧﻄﻪ ﺟﻨﻮﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺧﻂ ﺩﻓﺎﻋﯽ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﺮﺍﻗﯿﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺩﺍﺭﺧﻮﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﻧﻪ ﻣﺎﻩ، ﺑﺎ ﺗﺠﻬﯿﺰﺍﺕ ﺟﻨﮕﯽ ﻭ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﺗﺪﺍﺭﻛﺎﺗﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻛﻢ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺩﻻﻭﺭﺍﻧﯽ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1360 ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﺳﺎﺯﯼ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺗﯿﭗ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ﻉ) ﺭﺍ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺸﺶ ﺍﻭ ﻭ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺭﺷﺎﺩﺗﻬﺎ ﻭ ﺟﺎﻧﻔﺸﺎﻧﯽﻫﺎ، ﺑﻪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ﻉ) ﺍﺭﺗﻘﺎ ﯾﺎﻓﺖ. ﺣﺴﯿﻦ ﺷﺨﺼﺎً ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﻣﯽﺭﻓﺖ ﻭ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽﺍﺵ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺍﺻﻞ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮﯼ ﻭ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﻭﺍﻟﻔﺠﺮ 3 ﻭ 4 ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺷﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺧﺎﻛﺮﯾﺰﺵ ﺷﺮﻛﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻋﻤﻠﯿﺎﺗﻬﺎ ﭘﯿﺸﻘﺪﻡ ﺑﻮﺩ. ﺣﺴﯿﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﺗﻼﻭﺕ ﻣﯽﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺁﻥ ﻣﺄﻧﻮﺱ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ، ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻛﻢﻧﻈﯿﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﻢ ﻭ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻭ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﺍﻧﻀﺒﺎﻁ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻭ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﻛﺎﺭﺁﻣﺪ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻣﯽﻭﺭﺯﯾﺪ. ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻓﻮﻕﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﻗﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﻣﺼﺮﻑ ﺑﯿﺖﺍﻟﻤﺎﻝ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺍﺯ ﺳﺎﻝ 1358 ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﺧﺮ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﯾﺎﻡ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻛﺎﻣﻠﺶ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺯﯾﺎﺭﺕ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ. (ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ 1365) ﺩﺭ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﯾﻜﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺷﻬﺪﺍ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻟﯿﻦ، ﺑﺎ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺑﺎﻭﻓﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﮔﻠﺴﺘﺎﻥ ﺷﻬﺪﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﺮﻉ ﻭﻗﺖ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺸﺖ. ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺪﺕ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺩﺭ ﺟﺒﻬﻪ 30 ﺗﺮﻛﺶ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﭘﯿﻜﺮ ﺍﻭ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﺧﯿﺒﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻫﺪﯾﻪ ﻛﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﯾﻚ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻭ ﺗﺪﺍﺭﻛﺎﺕ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﺧﻂ ﻣﻘﺪﻡ ﺗﻼﺵ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﻣﯽﻧﻤﻮﺩ. ﺩﺭ ﻋﻤﻠﯿﺎﺕ ﻛﺮﺑﻼﯼ 5 ﺯﻣﺎﻧﯽ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺁﺗﺶ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧﻪ ﺩﺷﻤﻦ، ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﺭﺯﻣﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪ ﺣﺎﺝ ﺣﺴﯿﻦ ﺧﻮﺩ ﭘﯿﮕﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻭ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﺧﻤﭙﺎﺭﻩﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﻤﻌﻪ 8/12/1365 ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺷﻬﯿﺪ ﻟﺸﮕﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺣﺴﯿﻦ (ﻉ) ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺭﻭﺡ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍﯾﯽ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﺪﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ، ﺯﺍﺋﺮ ﻛﺮﺑﻼ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻬﺪﺍ ﻭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﯾﺎﺭﺍﻥ ﺑﺴﯿﺠﯽﺍﺵ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﺧﺎﻙ ﺷﺪ.
شادی روح شهدای عزیزمان صلوات
التماس دعا
#شهدا
#شهید_حاج_حسین_خرازی
۳.۰k
۰۸ اسفند ۱۳۹۳
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.