سیگنال وآو یک سیگنال موج کوتاه می باشد که توسط دکتر جری آ
سیگنال وآو یک سیگنال موج کوتاه می‌باشد که توسط دکتر جری آر همن در ۱۵ آگوست ۱۹۷۷، زمانی که در حال کار بر روی پروژهٔ جستجوی هوش فرازمینی (SETI) در تلسکوپ رادیویی گوش بزرگ در دانشگاه ایالتی اوهایو بود، کشف گردید. این سیگنال ۷۲ ثانیهٔ ادامه داشت -طول کامل دریافت سیگنال - اما دیگر تکرار نشد. این سیگنال توانست توجه زیادی را در رسانه‌ها بر روی خود جلب کند. این سیگنال فقط یک بار دیده شد و هنوز برای دومین بار گزارش نشده است.
دکتر همن در حالی که از این ترتیب موجود در سیگنال‌ها متعجب شده بود بر روی فایل پرینت شدهٔ کامپیوتری، دور سیگنال‌ها را خط کشیده و در کنار آن تعجب خود را با نوشتن واژهٔ «وآو» نشان داد. این توضیح کوتاه از این پس به عنوان نام این سیگنال انتخاب شد.
اهمن پس از این رخداد گفت: "... شگفت‌انگیزترین چیزی بود که تاکنون دیده بودم ... اول فکر کردم که این سیگنال مربوط به منابع زمینی است که از یک جسم سرگردان فضایی بازتاب شده است؛ اما زمانی که مطالعاتم را افزایش دادم، امکان وقوع چنین اتفاقی رد شد".
این سیگنال به صورت یک کد الفبایی 6EQUJ5 دایره ای نشان داده شد. این کد، شدت تغییرات این سیگنال را نشان می دهد. بسامد این کد برابر با هزار و ۴۲۰ مگاهرتز با دو ارزش متفاوت ۱۴۲۰٫۳۵۶ مگاهرتز و ۱۴۲۰٫۴۵۵۶ مگاهرتز به دست آمد. بسامد هزار و ۴۲۰ برای محققان “ستی” بسیار حائز اهمیت بود چراکه بسامد هیدروژن به عنوان فراوان ترین عنصر در جهان در حدود هزار و ۴۲۰ مگاهرتز است. بنابراین، ممکن است فرازمینی ها از این بسامد برای ارسال یک سیگنال قوی استفاده کرده باشند. دانشمندان منبع سیگنال را صورت فلکی قوس می دانستند اما وقتی با دقت به آنجا نگاه کردند، چیزی در آن جا پیدا نکردند، نه ستاره ای، نه سیاره ای و مطمئنا نه منبعی. جالب اینجاست که فقط یکی از دو گیرنده ی تلسکوپ، این سیگنال را دریافت کردند. وقتی گیرنده ی دیگر سه دقیقه ی بعد همان قسمت از آسمان را پوشش داد، چیزی دریافت نکرد. از این مسئله می توان نتیجه گرفت که یا دستگاه اشتباه کرده است و چیزی که وجود نداشته را دریافت کرده است که احتمالش بسیار کم است و یا این که منبع سیگنال از بین رفته و یا این که تغییر مکان داده است. دانشمندان به مدت یک ماه، ۲۴ ساعته آن قسمت از آسمان را زیر نظر گرفتند تا شاید باز هم همچین سیگنالی دریافت کنند. اما در طول این سی روز هیچ چیز جالبی دریافت نکردند. با این حال به امید دریافت دوباره ی سیگنال، تلسکوپ رادیویی Big Ear به جستجویش ادامه داد.هرچند ۱۰۰ پروژه طی ۵۰ سال گذشته در برنامه جستجو برای هوشهای فرا زمینی یا SETI بی ثمر و بی نتیجه بوده اند، اما دریافت تنها همان یک Wow! Signal کافی بود که امید دانشمندان در ادامه تلاشها برای یافتن هوش فرازمینی تا به امروز نیز ادامه داشته باشد.
منبع این سیگنال، جایی فراتر از مدار ماه بود و بر خلاف اجرام آسمانی که سیگنال هایی نسبتاً پهن ارسال می کنند؛ فوق العاده باریک بود. نزدیکترین ستاره به محل مشاهده سیگنال، ۲۲۰ سال نوری از ما فاصله دارد. اگر از چنین فاصله ای قرار باشد با بزرگترین رادیوتلسکوپ جهان یعنی آرسیبو سیگنالی مشابه را ارسال کنیم تا با مشخصات مربوطه دریافت شود، به فرستنده فوق پرقدرت ۲/۲ گیگاواتی نیاز است. احتمال دیگری که برای توضیح این پدیده پیشنهاد می شود، همگرایی گرانشی پرتوهای رادیویی از یک منبع ضعیف، در حین عبور از کنار یک ستاره است. بیش از ۱۰۰ رصد پیاپی، پس از مشاهده سیگنال، دریافتن نمونه مشابه آن در همان منطقه ناموفق بوده اند. البته این شگفت‌انگیز نیست چراکه رادیوتلسکوپ گوش بزرگ، در یک آن، فقط یک میلیونیم آسمان را پوشش می دهد و اگر فرض کنیم آنتنی که سیگنال را فرستاده نیز در یک آن یک میلیونیم آسمان را پوشش می داده، آنگاه احتمال هم خط شدن دو رادیوتلسکوپ ۱ در تریلیون خواهد شد! با این حساب ممکن است هزاران سیگنال متناوب و مشابه روزانه به زمین برسند
دکتر همن در حالی که از این ترتیب موجود در سیگنال‌ها متعجب شده بود بر روی فایل پرینت شدهٔ کامپیوتری، دور سیگنال‌ها را خط کشیده و در کنار آن تعجب خود را با نوشتن واژهٔ «وآو» نشان داد. این توضیح کوتاه از این پس به عنوان نام این سیگنال انتخاب شد.
اهمن پس از این رخداد گفت: "... شگفت‌انگیزترین چیزی بود که تاکنون دیده بودم ... اول فکر کردم که این سیگنال مربوط به منابع زمینی است که از یک جسم سرگردان فضایی بازتاب شده است؛ اما زمانی که مطالعاتم را افزایش دادم، امکان وقوع چنین اتفاقی رد شد".
این سیگنال به صورت یک کد الفبایی 6EQUJ5 دایره ای نشان داده شد. این کد، شدت تغییرات این سیگنال را نشان می دهد. بسامد این کد برابر با هزار و ۴۲۰ مگاهرتز با دو ارزش متفاوت ۱۴۲۰٫۳۵۶ مگاهرتز و ۱۴۲۰٫۴۵۵۶ مگاهرتز به دست آمد. بسامد هزار و ۴۲۰ برای محققان “ستی” بسیار حائز اهمیت بود چراکه بسامد هیدروژن به عنوان فراوان ترین عنصر در جهان در حدود هزار و ۴۲۰ مگاهرتز است. بنابراین، ممکن است فرازمینی ها از این بسامد برای ارسال یک سیگنال قوی استفاده کرده باشند. دانشمندان منبع سیگنال را صورت فلکی قوس می دانستند اما وقتی با دقت به آنجا نگاه کردند، چیزی در آن جا پیدا نکردند، نه ستاره ای، نه سیاره ای و مطمئنا نه منبعی. جالب اینجاست که فقط یکی از دو گیرنده ی تلسکوپ، این سیگنال را دریافت کردند. وقتی گیرنده ی دیگر سه دقیقه ی بعد همان قسمت از آسمان را پوشش داد، چیزی دریافت نکرد. از این مسئله می توان نتیجه گرفت که یا دستگاه اشتباه کرده است و چیزی که وجود نداشته را دریافت کرده است که احتمالش بسیار کم است و یا این که منبع سیگنال از بین رفته و یا این که تغییر مکان داده است. دانشمندان به مدت یک ماه، ۲۴ ساعته آن قسمت از آسمان را زیر نظر گرفتند تا شاید باز هم همچین سیگنالی دریافت کنند. اما در طول این سی روز هیچ چیز جالبی دریافت نکردند. با این حال به امید دریافت دوباره ی سیگنال، تلسکوپ رادیویی Big Ear به جستجویش ادامه داد.هرچند ۱۰۰ پروژه طی ۵۰ سال گذشته در برنامه جستجو برای هوشهای فرا زمینی یا SETI بی ثمر و بی نتیجه بوده اند، اما دریافت تنها همان یک Wow! Signal کافی بود که امید دانشمندان در ادامه تلاشها برای یافتن هوش فرازمینی تا به امروز نیز ادامه داشته باشد.
منبع این سیگنال، جایی فراتر از مدار ماه بود و بر خلاف اجرام آسمانی که سیگنال هایی نسبتاً پهن ارسال می کنند؛ فوق العاده باریک بود. نزدیکترین ستاره به محل مشاهده سیگنال، ۲۲۰ سال نوری از ما فاصله دارد. اگر از چنین فاصله ای قرار باشد با بزرگترین رادیوتلسکوپ جهان یعنی آرسیبو سیگنالی مشابه را ارسال کنیم تا با مشخصات مربوطه دریافت شود، به فرستنده فوق پرقدرت ۲/۲ گیگاواتی نیاز است. احتمال دیگری که برای توضیح این پدیده پیشنهاد می شود، همگرایی گرانشی پرتوهای رادیویی از یک منبع ضعیف، در حین عبور از کنار یک ستاره است. بیش از ۱۰۰ رصد پیاپی، پس از مشاهده سیگنال، دریافتن نمونه مشابه آن در همان منطقه ناموفق بوده اند. البته این شگفت‌انگیز نیست چراکه رادیوتلسکوپ گوش بزرگ، در یک آن، فقط یک میلیونیم آسمان را پوشش می دهد و اگر فرض کنیم آنتنی که سیگنال را فرستاده نیز در یک آن یک میلیونیم آسمان را پوشش می داده، آنگاه احتمال هم خط شدن دو رادیوتلسکوپ ۱ در تریلیون خواهد شد! با این حساب ممکن است هزاران سیگنال متناوب و مشابه روزانه به زمین برسند
۵.۷k
۲۳ فروردین ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۲)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.