نقد فیلم ترون

ترون: آرس به کارگردانی یواخیم رانینگ نفس‌های به شماره اُفتاده‌ی دیزنی را بازتاب می‌دهد. این فیلم با تلفیقِ تخیلِ «جنگ ستارگان»، جرج لوکاس، و علمِ موجود در «اُدیسه فضایی» کوبریک، نمایشی ضعیف از پرداخت انسان در فضا و چگونگیِ درگیریِ او با زمان، که تا به امروز به باورِ من نمونه‌ی اعلای آن را در «در میان ستاره‌ای» نولان می‌بینیم، به بیننده ارائه می‌دهد. این نمایش جذابیت‌اش به استفاده از روانشاسیِ رنگِ سرخ و زرق و برق هالیوودی است. درام در این فیلم نه به اندازه‌ی «پلیس آهنی» پل ورهوفن، دارای مضامینِ انسانی است و نه کنترل یک اَبَر انسانِ مُتَکّی به هوشِ مصنوعی که با چندمیلیارد خط کُدنویسی شده را به دستِ او داده. انسان‌همانیْ معنای اَبزورد خود را در آینده، در حالْ آفریدنِ سینما، از دست می‌دهد. سینما خاصیّت‌اش در حالْ پنداشتن همه‌ی گذشته و آینده است و تارکوفسکی که به باورِ من بهترین تأویلِ زمانی در آن را ارائه داد می‌گوید: سینما تنها جایی است که در آن زمان متوقف می‌شود. در واقع شاید این حقیقت پذیرفتنی شود که آینده‌ی انسان دستِ کُدهایی می‌اُفتد که خودش نوشته و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25961
ویدئوی مرتبط را در کانال آپارات من ببینید.
https://aparat.com/v/tvxnli8
✍️ #علی_رفیعی_وردنجانی