شبهه افکنان پست فطرت
آیا امام سجاد«علیه السلام» در دعای ۲۷ صحیفه، ایرانیان را نفرین کرده است؟
شبهه:
امام سجاد«علیه السلام» در دعای ۲۷ صحیفه، ایرانیان را وحشی دانسته و برای نابودی آنان بسیار دعا می‌کند، ایشان می‌گوید: خداوندا ایرانیان را در هم شکن، بند دلشان را بگسل، زنان و مردان‌شان را عقیم کن…».
پاسخ به شبهه:
این شبهه بسیار موزیانه طرح شده و درصدد است به مخاطب القا کند که اهل بیت و به خصوص امام سجاد(علیه‌السلام) با ایرانیان مخالف بوده و آن‌ها را نفرین کرده است و از آنان کنیه داشته و ما نیز باید از این امام متنفر باشیم که ما ایرانی‌ها را چنین نفرین کرده است.
این در حالی است که اگر به صحیفه نگاه کنیم خواهیم دید هرگز حضرت نامی از ایرانیان نمی‌برد؛ این خطبه با دعا برای سپاه اسلام شروع می‌شود سپس به نفرین دشمنان اسلام و مشرکین می‌رسد، یعنی حضرت این جملات و این نفرین را برای دشمنان اسلام و مشرکین به کار می‌برد، در حالی‌که در زمان امام سجاد(علیه‌السلام) تقریبا همه ایران مسلمان شده بودند و جزء ممالک اسلامی بوده است.
حضرت نفرین خود را با این جمله شروع می‌کند: «اللَّهُمَّ افْلُلْ بِذَلِكَ عَدُوَّهُمْ، وَ اقْلِمْ عَنْهُمْ أَظْفَارَهُمْ، وَ فَرِّقْ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ أَسْلِحَتِهِمْ، وَ اخْلَعْ وَثَائِقَ أَفْئِدَتِهِمْ، وَ بَاعِدْ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ أَزْوِدَتِهِمْ، وَ حَيِّرْهُمْ فِي سُبُلِهِمْ، وَ ضَلِّلْهُمْ عَنْ وَجْهِهِمْ، وَ اقْطَعْ عَنْهُمُ الْمَدَدَ، وَ انْقُصْ مِنْهُمُ الْعَدَدَ، وَ امْلَأْ أَفْئِدَتَهُمُ الرُّعْبَ، وَ اقْبِضْ أَيْدِيَهُمْ عَنِ الْبَسْطِ، وَ اخْزِمْ أَلْسِنَتَهُمْ عَنِ النُّطْقِ، وَ شَرِّدْ بِهِمْ مَنْ خَلْفَهُمْ وَ نَكِّلْ بِهِمْ مَنْ وَرَاءَهُمْ، وَ اقْطَعْ بِخِزْيِهِمْ أَطْمَاعَ مَنْ بَعْدَهُمْ: اى خداوند، به اين نيايش، خصمشان درهم شكن و چنگال دشمن از تن‌شان كوتاه كن و ميان دشمنان و سلاح‌هايشان جدايى افكن و بند دلشان بگسل و چنان كن كه ميان ايشان و زاد و توشه هايشان فاصلهاى بزرگ پديد آيد و در راه سرگشته و حيران‌شان گردان و کاری كن كه راه خويش گم كنند. اى خداوند، دشمنان‌شان را راه مدد بربند و از شمارشان بكاه و قلوب‌شان لبريز از وحشت نما و دستشان از تطاول كوتاه كن و زبان‌شان از گفتن به بند آر و چنان كن كه شكست ايشان سبب پراكندگى و عبرت آن كسان گردد … .»
در این فقره از دعا حضرت هرگز نامی از ایرانیان نمی‌برد و این درخواست‌های خود را برای دشمنان اسلام از خدا می‌خواهد نه برای ایرانیان، اما شبهه‌افکن با دروغگویی آن را به ایرانی‌ها ترجمه کرده که نشان از خباثت درونی‌اش است.
سپس حضرت می‌فرماید: «اللَّهُمَّ وَ اعْمُمْ بِذَلِكَ أَعْدَاءَكَ فِي أَقْطَارِ الْبِلَادِ مِنَ الْهِنْدِ وَ الرُّومِ وَ التُّرْكِ وَ الْخَزَرِ وَ الْحَبَشِ وَ النُّوبَةِ وَ الزَّنْجِ وَ السَّقَالِبَةِ وَ الدَّيَالِمَةِ وَ سَائِرِ أُمَمِ الشِّرْكِ، الَّذِينَ تَخْفَى أَسْمَاؤُهُمْ وَ صِفَاتُهُمْ، وَ قَدْ أَحْصَيْتَهُمْ بِمَعْرِفَتِكَ، وَ أَشْرَفْتَ عَلَيْهِمْ بِقُدْرَتِكَ: اى خداوند، چنان كن كه اين دعا همه دشمنانت را در اقطار بلاد در بر گيرد: از هندوان و روميان و تركان و خزران و حبشيان و مردم نوبه و زنگبار و سقلابيان و ديلميان و ديگر امم مشرك كه نام و صفاتشان كس نداند و تو خود به علم خود شمارشان كردهاى و به قدرت خود بر آنان اشراف دارى، اى خداوند، مشركان را به مشركان مشغول دار تا از تطاول بر بلاد اسلاميان باز مانند و از شمار ايشان بكاه تا از شمار مسلمانان نكاهند. ميان‌شان جدايى افكن تا بر ضد مسلمانان متحد نشوند».در این فقره از دعا نیز نامی از ایرانیان یا فارس وجود ندارد، تنها کلمه‌ای که در آن وجود دارد کلمه «خزر» است که مربوط به کناره دریای خرز و مقداری از روسیه و … بوده که در آن زمان هنوز مسلمان نشده بودند و جرء بلاد کفر محسوب می‌شدند، لذا حضرت برای نابودی سپاه کفر و شرک دعا می‌کند نه ایرانیان.
شبهه:
امام سجاد«علیه السلام» در دعای ۲۷ صحیفه، ایرانیان را وحشی دانسته و برای نابودی آنان بسیار دعا می‌کند، ایشان می‌گوید: خداوندا ایرانیان را در هم شکن، بند دلشان را بگسل، زنان و مردان‌شان را عقیم کن…».
پاسخ به شبهه:
این شبهه بسیار موزیانه طرح شده و درصدد است به مخاطب القا کند که اهل بیت و به خصوص امام سجاد(علیه‌السلام) با ایرانیان مخالف بوده و آن‌ها را نفرین کرده است و از آنان کنیه داشته و ما نیز باید از این امام متنفر باشیم که ما ایرانی‌ها را چنین نفرین کرده است.
این در حالی است که اگر به صحیفه نگاه کنیم خواهیم دید هرگز حضرت نامی از ایرانیان نمی‌برد؛ این خطبه با دعا برای سپاه اسلام شروع می‌شود سپس به نفرین دشمنان اسلام و مشرکین می‌رسد، یعنی حضرت این جملات و این نفرین را برای دشمنان اسلام و مشرکین به کار می‌برد، در حالی‌که در زمان امام سجاد(علیه‌السلام) تقریبا همه ایران مسلمان شده بودند و جزء ممالک اسلامی بوده است.
حضرت نفرین خود را با این جمله شروع می‌کند: «اللَّهُمَّ افْلُلْ بِذَلِكَ عَدُوَّهُمْ، وَ اقْلِمْ عَنْهُمْ أَظْفَارَهُمْ، وَ فَرِّقْ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ أَسْلِحَتِهِمْ، وَ اخْلَعْ وَثَائِقَ أَفْئِدَتِهِمْ، وَ بَاعِدْ بَيْنَهُمْ وَ بَيْنَ أَزْوِدَتِهِمْ، وَ حَيِّرْهُمْ فِي سُبُلِهِمْ، وَ ضَلِّلْهُمْ عَنْ وَجْهِهِمْ، وَ اقْطَعْ عَنْهُمُ الْمَدَدَ، وَ انْقُصْ مِنْهُمُ الْعَدَدَ، وَ امْلَأْ أَفْئِدَتَهُمُ الرُّعْبَ، وَ اقْبِضْ أَيْدِيَهُمْ عَنِ الْبَسْطِ، وَ اخْزِمْ أَلْسِنَتَهُمْ عَنِ النُّطْقِ، وَ شَرِّدْ بِهِمْ مَنْ خَلْفَهُمْ وَ نَكِّلْ بِهِمْ مَنْ وَرَاءَهُمْ، وَ اقْطَعْ بِخِزْيِهِمْ أَطْمَاعَ مَنْ بَعْدَهُمْ: اى خداوند، به اين نيايش، خصمشان درهم شكن و چنگال دشمن از تن‌شان كوتاه كن و ميان دشمنان و سلاح‌هايشان جدايى افكن و بند دلشان بگسل و چنان كن كه ميان ايشان و زاد و توشه هايشان فاصلهاى بزرگ پديد آيد و در راه سرگشته و حيران‌شان گردان و کاری كن كه راه خويش گم كنند. اى خداوند، دشمنان‌شان را راه مدد بربند و از شمارشان بكاه و قلوب‌شان لبريز از وحشت نما و دستشان از تطاول كوتاه كن و زبان‌شان از گفتن به بند آر و چنان كن كه شكست ايشان سبب پراكندگى و عبرت آن كسان گردد … .»
در این فقره از دعا حضرت هرگز نامی از ایرانیان نمی‌برد و این درخواست‌های خود را برای دشمنان اسلام از خدا می‌خواهد نه برای ایرانیان، اما شبهه‌افکن با دروغگویی آن را به ایرانی‌ها ترجمه کرده که نشان از خباثت درونی‌اش است.
سپس حضرت می‌فرماید: «اللَّهُمَّ وَ اعْمُمْ بِذَلِكَ أَعْدَاءَكَ فِي أَقْطَارِ الْبِلَادِ مِنَ الْهِنْدِ وَ الرُّومِ وَ التُّرْكِ وَ الْخَزَرِ وَ الْحَبَشِ وَ النُّوبَةِ وَ الزَّنْجِ وَ السَّقَالِبَةِ وَ الدَّيَالِمَةِ وَ سَائِرِ أُمَمِ الشِّرْكِ، الَّذِينَ تَخْفَى أَسْمَاؤُهُمْ وَ صِفَاتُهُمْ، وَ قَدْ أَحْصَيْتَهُمْ بِمَعْرِفَتِكَ، وَ أَشْرَفْتَ عَلَيْهِمْ بِقُدْرَتِكَ: اى خداوند، چنان كن كه اين دعا همه دشمنانت را در اقطار بلاد در بر گيرد: از هندوان و روميان و تركان و خزران و حبشيان و مردم نوبه و زنگبار و سقلابيان و ديلميان و ديگر امم مشرك كه نام و صفاتشان كس نداند و تو خود به علم خود شمارشان كردهاى و به قدرت خود بر آنان اشراف دارى، اى خداوند، مشركان را به مشركان مشغول دار تا از تطاول بر بلاد اسلاميان باز مانند و از شمار ايشان بكاه تا از شمار مسلمانان نكاهند. ميان‌شان جدايى افكن تا بر ضد مسلمانان متحد نشوند».در این فقره از دعا نیز نامی از ایرانیان یا فارس وجود ندارد، تنها کلمه‌ای که در آن وجود دارد کلمه «خزر» است که مربوط به کناره دریای خرز و مقداری از روسیه و … بوده که در آن زمان هنوز مسلمان نشده بودند و جرء بلاد کفر محسوب می‌شدند، لذا حضرت برای نابودی سپاه کفر و شرک دعا می‌کند نه ایرانیان.
۳۷۶
۲۱ آذر ۱۴۰۰
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.