«باران که ببارد، دلتنگ خواهی شد. به خیابان خواهی رفت و قد

«باران که ببارد، دلتنگ خواهی شد. به خیابان خواهی رفت و قدم خواهی زد. باران که ببارد، کُنج کافه‌ای آشنا خواهی نشست و انگشتانت را دور فنجان قهوهی یخ‌کرده‌ات حلقه خواهی کرد.
باران که ببارد، هر کجای دنیا هم که باشی، بخواهی یا نه، یاد چیزی خواهی افتاد؛ یاد روزی، دستی، نگاهی، کسی.»