صادق داروبرد روز های بی خاطره

اگه نرفته بودی جاده پر از ستاره
کوچه پر از غزل بود به سوی تو روانه

اگه نرفته بودی گریه منو نمی‌برد
پرنده پر نمیسوخت اینه چین نمیخورد

شبانه های بی تو یعنی حضور گریه
بامن نبودن تو یعنی وفور گریه

از تو به اینه گفتم از تو به شب رسیدم
نوشتمت رو گلبرگ تو رو نفس کشیدن

از رفتن تو گفتم ستاره در به در شد
شبنم به گریه افتاد پروانه شعله ور شد