بسم الله الرحمن الرحیم

بسم الله الرحمن الرحیم
پاسخ قسمت سوم :
روزی یکی از دوستان از من خواست که امشب به منبر مرحوم آیت الله خوشوقت بروم. با خود قصد کردم که از ایشان بپرسم چرا روزی من نمی‌ شود؟! او گفت: وقتی وارد مجلس شدم، صحبت ایشان شروع شده بود، من نیز در همان نزدیک ورودی، یک گوشه نشستم. ناگهان ایشان سخنش را قطع کرد و فرمود: برخی، به زیارت حرم حضرت شاه عبد العظیم علیه السلام که ثواب زیارت کربلا را دارد و بیخ گوش‌شان است نمی‌ روند، حالا آمده‌اند که از من بپرسند: چرا زیارت کربلا نصیب‌ شان نمی‌شود.! این دوست ما، با حیرت فراوان، پاسخ را گرفت، به زیارت حرم ایشان رفت و سال بعد نیز به کربلا مشرف گردید.
ھ) - برخی از ما، در حالی که امت امام زمان، حضرت مهدی علیه السلام هستیم و می‌توانیم و باید هر روز دست کم با یک سلامی به زیارت ایشان برویم و با ایشان گفتگو نماییم، غفلت و دریغ می‌ کنیم، اما در حسرت زیارت حرم‌های دوردست نجف و کربلا برای ساکنین ایران - مشهد و قم برای ساکنین عراق، سوریه و می‌ سوزیم!
و) - زیارت با دیدار بسیار متفاوت است. ما در روز هزاران نفر را می‌ بینیم که هیچ کدام را نمی‌ شناسیم، و چه بسا آشنایان بسیاری در میان آنها باشند که چون توجه نداریم، تشخیص نمی‌دهیم، چنان که گویی ندیده‌ایم. حتی چه بسا امام زمان علیه السلام نیز در میان آنان باشند، ببینیم و نشناسیم.
اما زیارت، دیدن در و دیوار و گنبد و گلدسته و ضریح نیست،بلکه حضور و مشاهده است، که باید از روی معرفت و صدق باشد. پس اگر اینگونه بود، یک توجه با اخلاق، محبت و مودت، و یک سلام از راه دور نیز زیارتی بسیار مقبول خواهد بود و زیارت ایشان در حرم، نورٌ علی نور.
ز)- بنابراین، ضمن حفظ و تشدید شوق زیارت، ضمن دعا و توسل برای توفیق زیارت، ضمن بسنده ننمودن به دعا و توسل و میل قلبی، بلکه تلاش برای تحقق آرزو و استجابت حاجت، امر را به خداوند متعال، لطیف،جواد و کریم بسپاریم و به حول و قوه‌ی او، به کسب معرفت، ازدیاد ایمان و شدت اخلاص همت گماریم، و هر روز و شب، امامان و بزرگان علیهم السلام را دست کم با یک سلام، زیارت نماییم، تا این ارتباط و اتصال، لحظه‌ای قطع نگردد.
حضرت امام مهدی، عج الله تعالی فرجه الشریف: وَ لَوْ أَنَّ أَشْیاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَی اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَی حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ بِنَا فَمَا یحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ - اگر شیعیان ما که خداوند توفیق طاعت‌شان دهد، در راه ایفای پیمانی که بر دوش دارند، همدل می‌شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تأخیر نمی‌افتاد، و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان می‌ گشت، دیداری بر مبنای شناختی راستین و صداقتی از آنان نسبت به ما؛ علّت مخفی شدن ما از آنان چیزی نیست جز آن چه از کردار آنان به ما می‌رسد و ما توقع انجام این کارها را از آنان نداریم.(احتجاج، ج 2، ص499)(پایان)