یادِ تو

یادِ‌تو
در آن میان که موسیقی‌های بی‌کلام درحال پخش هستند، من در کاغذی رنگ و رو رفته می‌نویسم از یادِ تو. یادِ تویی که آرزو می‌کنم، قلبم شبی التیام پیدا کند.هرشب به ستارگان خیره می‌شوم، بغض گلویم‌را فشار می‌دهد، با خود می‌گویم
"چطور ممکن است انقدر عشق درد داشته باشد؟"
برروی هر خط از جملاتِ در هم آمیخته از درد و شکستگی، قطره‌های اشک ریخته شده است. آخ که از یادِ تو، کم مانده است خون بگریم. نمی‌دانم کجای کار من اشتباه است که نمی‌توانم از اقیانوسِ یادِ تو رها شوم. احساس می‌کنم در اقیانوسِ خاطرات، در زمانی که پاهایم با زنجیری به عمقِ خاطرات بسته شده است، درحال غرق شدن هستم. من حتی هزاران جمله‌را برای تو در این کاغذ های قدیمی بنویسم، نه تو می‌توانی درکم کنی و نه قلم و کاغذِ غم زده. یادِ تو هرشب، در زمانی که می‌خواهم به خواب بروم چنگ‌هایش را بر روح می‌زند. گاهی می‌خواهم عربده بزنم و بگویم بس‌است! دیگر نمی‌خواهم ذره‌ای خاطراتِ اورا به یاد بیاورم. اما مگر می‌شود شب از راه برسد و بادِ غم در هوای دل نپیچد؟! مگر می‌شود شب شود و فکر و خیالات به ذهنِ آشفته حمله‌ور نشوند؟! کدام عشق پایانش چندین یادگار نبوده؟ از تمامیِ عشق‌هایی که قول پایداری بهم داده بودند؛
فقط تکه‌ای عکس باقی مانده، و از من و تو تکه‌ای خاطرات و جملات.