خویشفرمائیگرائی – 03
خویشفرمائیگرائی – 03
____________________________
در «قلمرویِ ایرانی‌تبارها» ، از پیرامونِ (حدودِ) سال 10000 پ. {پیشازادروز}(قبل‌میلاد) ، تا سال 633 ز. {زادروزی}(میلادی) ، فرآوریشیوهء (شیوهء تولید) «خویشفرمائیگرائی» (1) برپا بوده است ؛ ولی در سال 633 زادروزی (میلادی) ، قومی به قلمروی «ایرانِ ساسانی» تاخت ، و پس از «20 سال جنگ» با سپاهیان و مردم «ایرانِ ساسانی» ، سرانجام تا سال 653 زادروزی (میلادی) ، همهء قلمرویِ «ایرانِ ساسانی» را زورگیری (تسخیر) کرد ؛ و در ایران ، فرآوریشیوهء (شیوهء تولید) «خویشفرمائیگرائی» (1) را برچید ، و بجای آن ، فرآوریشیوهء (شیوهء تولید) «برده‌دارسالاری» (2) را برپا کرد .
(1) «خویشفرمائیگرائی» ، فرآوریشیوه‌ای (تولیدی‌شیوه‌ای) بوده است که در آن ، همهء «کنشگران سودآورشی» (فعالان اقتصادی) ، هم دارای «سرمایه» بوده‌اند و هم «کار» میکرده‌اند ؛ ولی کسی برایِ کسِ دیگری ، «کار» نمیکرده است ؛ بلکه همهء «کنشگران سودآورشی» (فعالان اقتصادی) ، با روی آوردن به «همیارش» (تعاون) ، کارآوردها (محصولات) را فرآوری (تولید) میکرده‌اند ؛ و درخور (متناسب) با اندازهء «سرمایه» و «کار» خود ، از کارآوردها (محصولات) بهره می‌برده‌اند . پایابراین (بنابراین) ، در فرآوریشیوهء (شیوهء تولیدیِ) «خویشفرمائیگرائی» ، بهره‌کشیِ «هومن از هومن» (انسان از انسان) ، یافت نمی‌شده است ؛ و بواژگانی دیگر ، در این فرآوریشیوه ، «مزدبگیر» (کارگر یا کارمند) ، «برده» ، و یا «رعیت» ، یافت نمی‌شده‌اند ؛ چونکه همهء کنشگرانِ سودآورشی (فعالانِ اقتصادی) ، «خویشفرما» بوده‌اند ، که درآمدشان ، بخشی از «ارزشِ فرآوری (تولید) شده» بوده‌است.
(2) برده‌دارسالاری یا همان برده‌داری ، فرآوریشیوه‌ای (شیوهء تولیدی‌ای) بوده‌است که در آن ، تنها شمارِ اندکی از هومن‌ها (انسانها) ، دارایِ «سرمایه» بوده‌اند ، و بجاماندهء (بقیهء) هومن‌ها (انسانها) ، که «برده» نامیده میشده‌اند و بخشی از دارائی‌هایِ این «سرمایه‌داران» بوده‌اند ، از داشتن «سرمایه» ، بی‌بهره بوده‌اند . در این فرآوریشیوه (شیوهء تولید) ، «برده‌ها» برایِ «برده‌داران» ، «ارزش آفرینی» می کرده‌اند ؛ و دربرابر این کار خود ، کمینه‌ای (حداقلی) از خوراک و پوشاک و سرپناه را دریافت می کرده‌اند . یادآوری میکنم که واژهء «سرمایه‌دارِ» آمده در این بند ، سرنامِ (عنوانِ) کسی است که دارایِ «سرمایه» میباشد ؛ ولی امروزه به کسی «سرمایه‌دار» میگویند که شماری مزدبگیر ، در بِکارگُماری (استخدام) او باشند . همچنین یادآوری میکنم که واژهء «سرمایه» ، سرنامی (عنوانی) است برای ابزارها ، ساختمانِ کارگاه یا کارخانه ، و پول بایدی (لازم) برای فرآوری (تولید) کردن.
____________________________
در «قلمرویِ ایرانی‌تبارها» ، از پیرامونِ (حدودِ) سال 10000 پ. {پیشازادروز}(قبل‌میلاد) ، تا سال 633 ز. {زادروزی}(میلادی) ، فرآوریشیوهء (شیوهء تولید) «خویشفرمائیگرائی» (1) برپا بوده است ؛ ولی در سال 633 زادروزی (میلادی) ، قومی به قلمروی «ایرانِ ساسانی» تاخت ، و پس از «20 سال جنگ» با سپاهیان و مردم «ایرانِ ساسانی» ، سرانجام تا سال 653 زادروزی (میلادی) ، همهء قلمرویِ «ایرانِ ساسانی» را زورگیری (تسخیر) کرد ؛ و در ایران ، فرآوریشیوهء (شیوهء تولید) «خویشفرمائیگرائی» (1) را برچید ، و بجای آن ، فرآوریشیوهء (شیوهء تولید) «برده‌دارسالاری» (2) را برپا کرد .
(1) «خویشفرمائیگرائی» ، فرآوریشیوه‌ای (تولیدی‌شیوه‌ای) بوده است که در آن ، همهء «کنشگران سودآورشی» (فعالان اقتصادی) ، هم دارای «سرمایه» بوده‌اند و هم «کار» میکرده‌اند ؛ ولی کسی برایِ کسِ دیگری ، «کار» نمیکرده است ؛ بلکه همهء «کنشگران سودآورشی» (فعالان اقتصادی) ، با روی آوردن به «همیارش» (تعاون) ، کارآوردها (محصولات) را فرآوری (تولید) میکرده‌اند ؛ و درخور (متناسب) با اندازهء «سرمایه» و «کار» خود ، از کارآوردها (محصولات) بهره می‌برده‌اند . پایابراین (بنابراین) ، در فرآوریشیوهء (شیوهء تولیدیِ) «خویشفرمائیگرائی» ، بهره‌کشیِ «هومن از هومن» (انسان از انسان) ، یافت نمی‌شده است ؛ و بواژگانی دیگر ، در این فرآوریشیوه ، «مزدبگیر» (کارگر یا کارمند) ، «برده» ، و یا «رعیت» ، یافت نمی‌شده‌اند ؛ چونکه همهء کنشگرانِ سودآورشی (فعالانِ اقتصادی) ، «خویشفرما» بوده‌اند ، که درآمدشان ، بخشی از «ارزشِ فرآوری (تولید) شده» بوده‌است.
(2) برده‌دارسالاری یا همان برده‌داری ، فرآوریشیوه‌ای (شیوهء تولیدی‌ای) بوده‌است که در آن ، تنها شمارِ اندکی از هومن‌ها (انسانها) ، دارایِ «سرمایه» بوده‌اند ، و بجاماندهء (بقیهء) هومن‌ها (انسانها) ، که «برده» نامیده میشده‌اند و بخشی از دارائی‌هایِ این «سرمایه‌داران» بوده‌اند ، از داشتن «سرمایه» ، بی‌بهره بوده‌اند . در این فرآوریشیوه (شیوهء تولید) ، «برده‌ها» برایِ «برده‌داران» ، «ارزش آفرینی» می کرده‌اند ؛ و دربرابر این کار خود ، کمینه‌ای (حداقلی) از خوراک و پوشاک و سرپناه را دریافت می کرده‌اند . یادآوری میکنم که واژهء «سرمایه‌دارِ» آمده در این بند ، سرنامِ (عنوانِ) کسی است که دارایِ «سرمایه» میباشد ؛ ولی امروزه به کسی «سرمایه‌دار» میگویند که شماری مزدبگیر ، در بِکارگُماری (استخدام) او باشند . همچنین یادآوری میکنم که واژهء «سرمایه» ، سرنامی (عنوانی) است برای ابزارها ، ساختمانِ کارگاه یا کارخانه ، و پول بایدی (لازم) برای فرآوری (تولید) کردن.
۸۴۴
۱۵ فروردین ۱۴۰۲
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.