انظباط

نظم و انضباط بعنوان اساس عدالت
به زعم علی (ع) عدالت عبارت است از : هر چیزی را سر جای خودش قرار دادن . 
این تعریف از عدالت در نخستین مفهومش عین نظم و نزاکت و نظافت و آرام و قرار در زندگیست.
مثلاً در خانه ای که برای پیدا کردن هر چیزی بایستی ساعتی جستجو نمود بدون شک روابط اهالی آن خانه نیز دچار اختلال و تشنج شده و چه بسا به زور و تهمت و ستم می انجامد .
این قانون در کل جامعه کلان از هر حیث اقتصادی و قضایی و فرهنگی و شرعی نیز مصداق دارد در خانه ای که تفاوتی چندان بین آشپزخانه و اطاق خواب و توالت و میهمان خانه وجود ندارد و هر شی ای می تواند هر جائی قرار گیرد هیچیک از افراد آن خانه نیز دارای هویت و وظایف مشخص نیستند و آن خانه دچار سوء مدیریت و هرج و مرج و تجاوز و ستم است و در آن عدالت و تعادلی موجود نیست.
یا مثلاً در جامعه ای که هر کسی می توان هر کاره ای باشد و هیچکس سر جای خودش نیست نه قانونی اجرا می شود و نه عدالتی وجود دارد ابتدایی ترین و اساسی ترین تمرین عدالت در خانه آغاز می شود و آن نظم و انضباط در اشیاء خانه و تقسیم کار واضح بین افراد می باشد .
کسانی که دریک خانه بی نظم و کثیف و بی قانون زیست می کنند در جامعه نیز آدمهای ستمگر و ستم برند.
هر شی ای باید کار خاص خودش را داشته باشد و هر فردی باید دارای وظیفه معین باشد. این اساس عدالت است .
لا ابالیگری اساس ستمگری است .
📚منبع : دائرة المعارف عرفانی جلد اول
اثر :«استاد علی اکبر خانجانی»