☆سهیل به نقل از وب سایت خبر آنلاین:
☆سهیل به نقل از وب سایت خبر آنلاین:
رسانه ملی هر چه تلاش می‌کند تا نیروهای دست‌پرورده خودش را به اوج برساند و آن بالاها جایی نزدیکی‌های قله نگه دارد، نمی‌تواند. نه اینکه مدیران جام جم نخواهند به نیروهای توانای خود در بخش رادیوتلویزیون ببالند و پزشان را به ماهواره‌ها و رسانه‌های خارجی بدهند، نه موضوع چیز دیگری است.
ایراد ماجرا به محدودیت‌ها، خط قرمزها، اطلاعات غلط و کلی مساله پیش‌پاافتاده دیگر برمی‌گردد که دست‌به‌دست هم داده تا پروسه نخبه پروری در تلویزیون جایی نزدیک به خط پایان به‌کلی تعطیل شود.
کافی است روی بحث مجریان توانمند و شاخص سیما که طی سال‌های اخیر در اوج به شکل عجیبی کنار رفته‌اند یا به عبارت درست‌تر کنار گذاشته‌اند دقیق شوید تا ببینید چه اتفاقات توجیه نشدنی و ساده‌ای دست‌به‌دست هم داده تا اجراکننده‌هایی که هرکدام در کارشان موفق بودند و حتی می‌توانستند تضمین‌کننده موفقیت برخی برنامه‌های تلویزیونی باشند به‌تدریج از یاد مخاطبان تلویزیون بروند.
تلویزیون ملی ایران ازاین‌دست مجری‌ها کم نداشته؛ چهره‌هایی که به‌واسطه حضور در برنامه‌های همین شبکه‌های داخلی خودمان آن‌قدر دیده و پسندیده شدند که زودتر از حد تصور پله‌های ترقی را یکی‌یکی بالا رفتند و در جام جم برای خودشان اعتباری خریدند.
بیشتر این چهره‌ها اما چند سال بعد از به اوج رسیدن یا در بدو شهرت بنا به دلایل مختلف و بعضاً به شکلی باورنکردنی از روی سن پائین آمدند تا نیروهای جوان جای آن‌ها را بگیرند و چهره‌های تازه پیش چشم مخاطبان تلویزیون مشغول سخنوری و دلربایی به شیوه جدید خودشان شوند.
در ظاهر ماجرا شاید اتفاقی که می‌افتاد اشکالی نداشت و بالاخره پروسه جوان‌گرایی باید از جایی شروع می‌شد اما تلویزیون ملی نیروهایی که سال‌ها برایشان وقت گذاشته و تاتی‌کنان به اوج رسانده بود با دست خود محو می‌کرد و به جوان‌هایی دل می‌بست که بعضاً در همان دیدگاه اول فاصله زیادی با چهره‌های مشهور کنار رفته داشتند.
موضوع کنار رفتن‌ها البته ساده و پیچیده بود. ممنوع کار شدن‌های ناگهانی یا ممنوع‌التصویر شدن‌های بدون دلیل و بدون ابلاغ وبی اطلاعی مجریان از کنار گذاشتنشان هرسال باعث شد بهترین مجریان سیما در سکوت و بی‌خبری کنار بروند و جای آن‌ها را جوان‌هایی بگیرند که برخی‌شان دوست داشتند درراه رسیدن به شهرت و ممنوع‌التصویر شدن از اسلاف نامدار خود سبقت بگیرند.
موضوع دیگر سطح سواد مجریان قدیمی سیما و چهره‌هایی که طی 6-5 سال اخیر رو آمدند و در شبکه‌های مختلف تبدیل شدند به تنها مجریانی که تا حدودی می‌توانند تضمین‌کننده دیده شدن برنامه‌های نه چند جذاب تلویزیون باشند.
روزگاری شبکه‌های یک و دو تلویزیون مجریانی داشت که در فواصل برنامه‌ها جلوی چشم می‌آمدند و جدا از اعلام برنامه‌ها مطالب مختلفی را به خورد بیننده می‌دادند .
اما برای همین کار ظاهراً ساده چهره‌هایی مثل حسین پاکدل یا دکتر علیرضا قراگوزلو و ابوالفضل طباطبایی که در زمینه‌های مختلف تحصیلات دانشگاهی سطح بالایی داشتند یا اکبر عالمی که در سینما چهره شاخصی به‌حساب می‌آمد.
در تلویزیون حضور داشتند که حالا در مقایسه با مجریان فعلی که با ادبیات عامه‌پسند و شعارهای استادیومی در جشن‌های کوچک خیابانی خودشان را به باد فنا می‌سپارند، سطح کارشان مشخص می‌شود.
از آن مجریان فرهیخته و ظاهراً خشک اما توانمند گذشتیم و رسیدیم به چهره‌های جوانی که حتی در اجراهای زنده‌شان فاصله باریک ادب و احترام با تخریب شخصیت برخی افراد و گروه‌ها را رعایت نمی‌کردند و باوجود تمام نقص‌هایی که داشتند سیر صعودی را سریع‌تر از حد تصور طی می‌کردند.
در فاصله این دور تسلسل نگران‌کننده البته چهره‌هایی در رسانه ملی خودنمایی کردند که می‌شد روی توانمندی‌هایشان تکیه کرد و نگاه مردم و مخاطب سیما هم نگاهی همراه با احترام و اطمینان بود اما مسئولان سیما به دست خود و با ادله پیش‌پاافتاده یک‌به‌یک این مجریان توانمند را کنار گذاشتند تا سیما کم‌کم تهی از مجریان ده سال گذشته شود.
با ورق زدن آلبوم مجریان تلویزیون شاید به‌اندازه انگشتان دودست بتوانید چهره‌هایی را پیدا کنید که نود درصد مخاطبان تلویزیون نمی‌دانند چرا در اوج به‌یک‌باره محو شدند و البته چرا مسئولان رسانه مل جایگزین مناسبی برای آن‌ها پیدا نکرد.
حالا که بحث به اینجا رسید بد نیست نگاهی به سرنوش 6 مجری صدا و سیما داشته باشیم که البته سطح کار هرکدامشان متفاوت است و ...
فرزاد جمشیدی؛ چهره‌اش به همان مجریان دهه شصتی شباهت داشت که با طمأنینه حرف می‌زنند و حس آرامش را به بیننده القا می‌کنند اما جمشیدی دو بار درگیر پرونده‌های شکایتی شد که بار دوم ماجرا آن‌قدر بازتاب پیدا کرد که این مجری رادیو و تلویزیون مجبور به خداحافظی رسمی
رسانه ملی هر چه تلاش می‌کند تا نیروهای دست‌پرورده خودش را به اوج برساند و آن بالاها جایی نزدیکی‌های قله نگه دارد، نمی‌تواند. نه اینکه مدیران جام جم نخواهند به نیروهای توانای خود در بخش رادیوتلویزیون ببالند و پزشان را به ماهواره‌ها و رسانه‌های خارجی بدهند، نه موضوع چیز دیگری است.
ایراد ماجرا به محدودیت‌ها، خط قرمزها، اطلاعات غلط و کلی مساله پیش‌پاافتاده دیگر برمی‌گردد که دست‌به‌دست هم داده تا پروسه نخبه پروری در تلویزیون جایی نزدیک به خط پایان به‌کلی تعطیل شود.
کافی است روی بحث مجریان توانمند و شاخص سیما که طی سال‌های اخیر در اوج به شکل عجیبی کنار رفته‌اند یا به عبارت درست‌تر کنار گذاشته‌اند دقیق شوید تا ببینید چه اتفاقات توجیه نشدنی و ساده‌ای دست‌به‌دست هم داده تا اجراکننده‌هایی که هرکدام در کارشان موفق بودند و حتی می‌توانستند تضمین‌کننده موفقیت برخی برنامه‌های تلویزیونی باشند به‌تدریج از یاد مخاطبان تلویزیون بروند.
تلویزیون ملی ایران ازاین‌دست مجری‌ها کم نداشته؛ چهره‌هایی که به‌واسطه حضور در برنامه‌های همین شبکه‌های داخلی خودمان آن‌قدر دیده و پسندیده شدند که زودتر از حد تصور پله‌های ترقی را یکی‌یکی بالا رفتند و در جام جم برای خودشان اعتباری خریدند.
بیشتر این چهره‌ها اما چند سال بعد از به اوج رسیدن یا در بدو شهرت بنا به دلایل مختلف و بعضاً به شکلی باورنکردنی از روی سن پائین آمدند تا نیروهای جوان جای آن‌ها را بگیرند و چهره‌های تازه پیش چشم مخاطبان تلویزیون مشغول سخنوری و دلربایی به شیوه جدید خودشان شوند.
در ظاهر ماجرا شاید اتفاقی که می‌افتاد اشکالی نداشت و بالاخره پروسه جوان‌گرایی باید از جایی شروع می‌شد اما تلویزیون ملی نیروهایی که سال‌ها برایشان وقت گذاشته و تاتی‌کنان به اوج رسانده بود با دست خود محو می‌کرد و به جوان‌هایی دل می‌بست که بعضاً در همان دیدگاه اول فاصله زیادی با چهره‌های مشهور کنار رفته داشتند.
موضوع کنار رفتن‌ها البته ساده و پیچیده بود. ممنوع کار شدن‌های ناگهانی یا ممنوع‌التصویر شدن‌های بدون دلیل و بدون ابلاغ وبی اطلاعی مجریان از کنار گذاشتنشان هرسال باعث شد بهترین مجریان سیما در سکوت و بی‌خبری کنار بروند و جای آن‌ها را جوان‌هایی بگیرند که برخی‌شان دوست داشتند درراه رسیدن به شهرت و ممنوع‌التصویر شدن از اسلاف نامدار خود سبقت بگیرند.
موضوع دیگر سطح سواد مجریان قدیمی سیما و چهره‌هایی که طی 6-5 سال اخیر رو آمدند و در شبکه‌های مختلف تبدیل شدند به تنها مجریانی که تا حدودی می‌توانند تضمین‌کننده دیده شدن برنامه‌های نه چند جذاب تلویزیون باشند.
روزگاری شبکه‌های یک و دو تلویزیون مجریانی داشت که در فواصل برنامه‌ها جلوی چشم می‌آمدند و جدا از اعلام برنامه‌ها مطالب مختلفی را به خورد بیننده می‌دادند .
اما برای همین کار ظاهراً ساده چهره‌هایی مثل حسین پاکدل یا دکتر علیرضا قراگوزلو و ابوالفضل طباطبایی که در زمینه‌های مختلف تحصیلات دانشگاهی سطح بالایی داشتند یا اکبر عالمی که در سینما چهره شاخصی به‌حساب می‌آمد.
در تلویزیون حضور داشتند که حالا در مقایسه با مجریان فعلی که با ادبیات عامه‌پسند و شعارهای استادیومی در جشن‌های کوچک خیابانی خودشان را به باد فنا می‌سپارند، سطح کارشان مشخص می‌شود.
از آن مجریان فرهیخته و ظاهراً خشک اما توانمند گذشتیم و رسیدیم به چهره‌های جوانی که حتی در اجراهای زنده‌شان فاصله باریک ادب و احترام با تخریب شخصیت برخی افراد و گروه‌ها را رعایت نمی‌کردند و باوجود تمام نقص‌هایی که داشتند سیر صعودی را سریع‌تر از حد تصور طی می‌کردند.
در فاصله این دور تسلسل نگران‌کننده البته چهره‌هایی در رسانه ملی خودنمایی کردند که می‌شد روی توانمندی‌هایشان تکیه کرد و نگاه مردم و مخاطب سیما هم نگاهی همراه با احترام و اطمینان بود اما مسئولان سیما به دست خود و با ادله پیش‌پاافتاده یک‌به‌یک این مجریان توانمند را کنار گذاشتند تا سیما کم‌کم تهی از مجریان ده سال گذشته شود.
با ورق زدن آلبوم مجریان تلویزیون شاید به‌اندازه انگشتان دودست بتوانید چهره‌هایی را پیدا کنید که نود درصد مخاطبان تلویزیون نمی‌دانند چرا در اوج به‌یک‌باره محو شدند و البته چرا مسئولان رسانه مل جایگزین مناسبی برای آن‌ها پیدا نکرد.
حالا که بحث به اینجا رسید بد نیست نگاهی به سرنوش 6 مجری صدا و سیما داشته باشیم که البته سطح کار هرکدامشان متفاوت است و ...
فرزاد جمشیدی؛ چهره‌اش به همان مجریان دهه شصتی شباهت داشت که با طمأنینه حرف می‌زنند و حس آرامش را به بیننده القا می‌کنند اما جمشیدی دو بار درگیر پرونده‌های شکایتی شد که بار دوم ماجرا آن‌قدر بازتاب پیدا کرد که این مجری رادیو و تلویزیون مجبور به خداحافظی رسمی
۲۳.۳k
۲۹ آبان ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۵)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.