ﯾﮏ ﺷﺐ ﮐﻨﺎﺭ ﺷﻤﻌﯽ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻧﺸﺴﺘﻢ

ﯾﮏ ﺷﺐ ﮐﻨﺎﺭ ﺷﻤﻌﯽ ﺗﺎ ﺻﺒﺤﺪﻡ ﻧﺸﺴﺘﻢ
ﺍﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺯ ﻏﻢ ﺷﮑﺴﺘﻢ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺳﯿﻪ ﺭﻭ ﯾﺎﺩﻡ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺁﻥ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﭼﺸﻤﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﺷﮑﯽ ﺁﻣﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺯ ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﻢ ...
ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﺁﻣﺪﺷﻤﻊ ﺩﺭﻭﻥ ﺟﺎﻧﻢ
ﺁﻥ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮑﻢ ﺁﺧﺮ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﻤﻊ ﻟﻐﺰﯾﺪ
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺁﻧﮕﻪ ﺩﻭﺩﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺭﻗﺼﯿﺪ
ﺍﺯ ﻃﺮﺡ ﺩﻭﺩ ﺁﻥ ﺷﻤﻊ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺗﺎﺭ
ﺷﻌﺮﯼ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﺁﻫﺴﺘﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺩﻝ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﺭﻭﯼ ﺩﻟﺪﺍﺭ
ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﯾﺎﺭﻡ ، ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺪﺍﻧﮕﻬﺪﺍﺭ