سلام حضرت باران اجازه می خواهم

سلام حضرت باران اجازه می خواهم
و با اجازه تان شعر تازه می خواهم
برای جَلد شدن آب و دانه لازم نیست
برای عشق سرودن بهانه لازم نیست
تویی بهانه ی خورشید وقت تابیدن
تویی بهانه ی باران برای باریدن
بدون تو همه ی چشمه ها کویر شدند
و جمعه جمعه در این انتظار پیر شدند
بیا به حرمت باران…بیا بمان مولا
برای منتظرانت غزل بخوان مولا
بیا که غصه شد عادت ، بیا که غم داریم
میان فصل زمستان ، بهار کم داریم
برای قطع درختانمان تبر هستند
بیا ببین همه در معرض خطر هستند
بیا که دین و شریعت به اشتباه افتاد
بیا که شیعه کشی در جهان به راه افتاد
به اشک و گریه ی بی اختیار می خندند
بیا ببین که بر این انتظار می خندند…
بس است این همه دوری ، بس است این هجران
بس است صبر و تحمل… ببار ای باران
ببار و باز بر این شعر جان تازه بده
و باز هم به قلم هایمان اجازه بده
دوباره با ادب و احترام بنویسیم
اگر اجازه دهی از قیام بنویسیم
بیا… عدالت مطلق مسیر می خواهد
سپاه منتظرانت امیر می خواهد
زمین و کل زمان را بیا و زیبا کن
حکومت علوی را دوباره برپا کن
بیا و این غم و این انتظار را بردار
به کعبه تکیه بزن ، ذوالفقار را بردار
ببند بر سرت عمامه ی پیمبر را
دوباره زنده بکن اعتبار حیدر را
بیا بگیر به شمشیر انتقام علی
تو انتقام همان سیلی به مادر را
بیا مدینه و روضه بخوان کنار بقیع
بخوان که اشک بریزیم بغض آن در را
و روضه روضه سری هم به کربلا بزنیم
بخوان تو بوسه ی خنجر به روی حنجر را
ببین کتاب خدا را ورق ورق کردند
نشانده اند سپس روی نیزه ها سر را
تمام کرب و بلا را ببار ای باران
ببار غربت این خواهر و برادر را
سپس کنار همین کاروان برو تا شام
ببین وادع سری با سه ساله دختر را
ببخش حضرت باران...ببخش حال مرا
ببخش تا که بگویم کلام آخر را
اگرچه این شب هجران هنوز تاریک است
آهای مردم دنیا ظهور نزدیک است