من هستم… زنده ام. نفس می کشم…

من هستم… زنده ام. نفس می کشم…
هنوز گاهی اوقات دیوانه می شوم و بی هوا به سرم می زند تمام مسیر محل کارم را تا خانه پیاده بیایم..
هوس می کنم تنها قدم بزنم… تنها گریه کنم…
تنها گوشه ای ساعت ها بنشینم و زندگی ام را مرور کنم...
اما هنوز هستم...
هنوز عاشق بارانم…
هنوز بوی اقاقیا… بوی نعنا...
بوی چای تازه دم مادرم را دوست دارم ...
از تو چه پنهان بعضی روزها هوایی خانه کودکی هایم می شوم...
دلم برای حیاطی که نیست… مادربزرگی که نیست...
برای بوته یاس و درخت شمشاد و آب و جاروهای بعد از ظهرها تنگ می شود…
می روم محله قدیمی… دست میکشم به روی دیوار...
و قدم میزنم در پیاده رو خانه مان ……
که دیگر نیست…
سرم را بلند می کنم شاید مادرم پشت پنجره بیاید...
شاید برایم گوجه سبز… زالزالک خریده باشد…انار دانه کرده باشد… شاید...
شاید صدایم زده باشد و من نشنیده باشم...
نمیدانی چقدر دلم برای درد دل های مادر بزرگم پر کشیده...
چقدر برای وقتی که صدایم می زد تا موهایش را برایش ببافم..
چقدر دلم می خواهد دوباره صدایم بزند...
نه پنجره ای نیست…
مادر بزرگی نیست…
من هستم و پیاده رویی که انگار او هم قدم های مرا از یاد برده…
به سرم می زند به خواهرم زنگ بزنم تا صدایش را بشنوم...
رفیقم… خواهرم…این دیوارها فراموش کردند خنده ها و دعواهایمان را...
دلم می خواهد بزنم زیر آواز و باز او سرم داد بکشد..
با هم بخندیم و صدای خنده هایمان آنقدر بلند شود… که به خدا برسد…
شاید دلش برای غصه هایمان بسوزد…
چقدر خسته ام…