کوچه خالی بود کوچه خالیبی تو عاری از هرحس و خیالی

کوچه خالی بود کوچه خالیبی تو عاری از هرحس و خیالی
جانم از دوریت باکری شد همتی کن با این زرد شمالی
بیست سال زیاد نیست عمر آدمی ست با دستمال سیاه روی چشم های میشیت
با لنگه ی دزدی کفش مسجدی شده ام فرار کن فرار کن فرار کن می میری
مریم نشست تا کوچه خونی نشود از ترس با چادری سفید و گلی از یاس شکسته
آنقدر سرخ سوخت سعید ما قطعه قطعه شدیم قطعه های تکثیری
با قسط های جامانده شعار می دادیم آن مرد آمد با خنده های مشعشع و مشکوک
آن مرد که خوب بود و حامله می کرد ما سقط شدیم از مادران تخدیری
ما نسل روشنی که تا عمق خیابان سوخت ما هار از کتاب تا کوچه را گاز بگیریم
بمبی کنار گوش مدرسه ترکید آقای نوربخش کثافت آن ناظم تکبیری
پیغام روشن حبس در چشم کبود تو بود مسعود بگذار بیست سال دیگر سرخ
با بوی تلخ پای چاک خورده از زندان با هم لذیذ بشکافیم مغز آن وکیل تسخیری
آنقدر مادرت ظرف شست که آب شد آنقدر عکس تو را دید و کور شد
اندوه بزرگی ست انبوه انتظار تو سهم زخم مرا از حبس هات می گیری
تو خشک شبیه نگاه در عمق غربتی ناعادلانه تر از زندگی در برابر مرگ
آیا هنوز روی پای خودت گریه می کنی؟ آیا هنوز لحظه به لحظه با اخبار می میری؟
شلیک کرد تا تو خلاصه شوی در خویش آقا “ما” زیاد بود آقا
آنقدر زیاد که هر چه می کشتیم تمام نمی شدند و خون تاریخ بود ریخته از خشم آخته
هرچه می دادند تمام نمی شدند پوست، رخت خواب اسید
چشم، چاله های منتظر “ما ” تخت، روی تخت خوابیده مرده می دادند
تمام نمی شوند آن زخم ها برای مان غریبه بود
سیگارم پوستش را مکید مأمور بودم و معذور
مرگ شغل شریفی نیست آقا “ما ” کیف کودکی اش لبریز کینه بود
اینطور بزرگ شد بی پدر انگار که زندگی برایش حقی مسلم است
مادر گذاشت بگذرد از زیر کتاب، تلخ بعد همسرش دیوانه شد و شعر می نوشت
ما در محله اش روی رد پای پلیس می شاشید شورش چه مزهای دارد آقا
شور شور شور ما مادرش … سردار ما را نجات بده سردار خاردار