لب تر کنی خیس می­شوم

لب تر کنی خیس می­شوم
در این خشکسالی
همه فنجانهای قهوه دروغ می ­گفتند
تو برنمی­ گردی
و حالا که همه من شده ­ای
هر چقدر هم که دعا کنم،
گوش­ ات به حرفهام بدهکار نیست
بی ­خیال­تر از تو این خیابان است
که دست در جیب راه می ­رود،
دهن ­کجی می ­کند
نکن خیابان
من از تو پاخورده­ ترم
همه مسیرهای تکه نان را
که به تو می ­رسیدم
گنجشکها خورده ­اند
کفشهام پاشنه می­ خورند
کوچه آبستن انتظاری ناقص­ الحروف خواهد بود
کوچه خواهد مُرد
تو برنمی ­گردی
من که چیزی نمی ­خواهم
جز این که بخواهی ­ام
و پنجره ­ای که مدام باز و بسته می ­کردی
باز و بسته کنی
به دستهات بگو دوباره حادثه بیافریند
فاجعه ­ای بزرگ
حالا که در دست دیگری ست
چقدر این شعر بلند گریه می ­کند
می­ خواهم بخوابم
و دعا کنم بیدارم کنی

-عزیزم... صبحانه آماده است
بله قربان... آمدم
مادر... نگو که من دیوانه شدم
هرچند فکر می ­کنم
بهتر از این نمی ­شود
برای همه بچه­ هایی که سنگم می ­زنند
همه آنهاییکه به من می­ خندند
مفید باشم
چرا من هنوز میز شام می­ چینم
پیراهنی را که تو دوست می ­داری، می ­پوشم
وقتی برنمی­ گردی
حق با مادرم بود
که از خدا مرا می ­خواست
و من تو را
چقدر شبیه من شده
مردی که به تو می ­آید
و با تو می ­رود
و خلاصه می­ کند همه دوستت دارم را
در وسعت یک من
منی که از شما چیزی نمی­ خواستم
جز این که گورتان را جای دیگری بکَنید


این دل دیگر دل نمی­ شود

حق با مادرم بود.

(وحید پورزارع-اسکلتی با دستهای باز)