بَچه که بودم ،

بَچه که بودم ،



بَستَنی ام را گاز می زَدَند ،



قیامَت به پا میکردم . . .



چه بیهوده بُزُرگ شُدم . . .




حالا روحَم را گاز میزنند ،



ومن میخندم . . . !







این زمستـــان گویا ، 
غم ِ پنهـــآن دارد ...

که در این موعِـــد سرد ،
عوض ِ برف به چِشمَش 
نم ِ باران دارد...