گفتی که چوخورشیدزنم سوی تو پر

گفتی که چوخورشیدزنم سوی تو پر
چون ماه شبی می کشم از پنجره سر
اندوه که خورشید شدی تنگ غروب
افسوس که مهتاب شدی وقت سحر