به نامِ نامیِ «مادر»
به نامِ نامیِ «مادر»
گاهی، آن طوری نمی شود که تو می خواهی.
مثلِ خیلی از فیلم ها. که پس از کلّی تعلیق و کشش، پایان داستان، ناباورانه عوض می شود. علّت آن همه مصیبت مشخص می شود. تا آخر فیلم، جگرت برای «طرف» کباب است؛ امّا آخر سر می فهمی جگرت به بی راهه رفته است!
کربلا،مشهد،مادر
برای نمونه، همین دو سه روز پیش عازم سفر عتبات عالیات بودم. امّا قصه، آن طور که می خواستم پیش نرفت! که خدا قسمت همه بکند! آمّین!
از ماه ها قبل به اتفاق تعداد زیادی از اقوام، بلیت ها را تهیه کرده بودیم و روز موعود، با کلّی بند و بیل و بدو بدویِ سفرهای این چنینی، رسیدیم به فرودگاهِ بین المللی «امام خمینی».
بماند که یک ساعت و اندی در صفِ «یکی دو نفره» ی کارت پرواز معطّل شدیم. بعد معلوم شد که شرکت هوائیِ مربوط، چند نفر را اضافه سوار کرده. بعد در چینش و جا دادن ما وامانده است! گفتم احتمالاً تا نجف باید روی بوفه بنشینیم. یا در کمدِ عزیزان مهمان دار، کنار لوازم آرایش ها! قسمت «بار» هم عالی است. گیرم که به علت کمبود فشار، خطرناک هم باشد! اوه یادم رفت. یک صندلیِ تاشده هم همیشه در کابین خلبان هست!
همین جور مشغول هم فکری با دیگر زائران بودیم که مسئول مربوط اعلام کرد همه در پرواز جا داده شده ایم؛ و به تعبیر بهتر: چپانده شده ایم! و بعد معلوم شد که هر کدام مان یک طرف کابین.
با عجله به قسمت «بررسی گذرنامه» رفتیم. یا به تعبیرِ بعضی دوستان: «پَسپورت چِک!»
من بعد از عیال و اقوام و دوستان و رئیس کاروان، اواخر صف بودم. نوبتم که رسید، مأمورِ پَسپورت چک، نگاهی به من کرد و گفت: «شما اجازه خروج ندارید!» گفتم: «چی؟!» گفت: «چیزی در سیستم ما ثبت نشده. متأسّفانه نمی توانید رد شوید.»
همه رفته بودند و فقط من گیر کرده بودم. آن لحظه، احساس کسی را داشتم که در آستانه ورود به بهشت، به او بگویند: «ببخشید! جهنّم از آن طرف!»
به سمت «دفتر ریاست پلیس گذرنامه» رفتم. آن جا هم حرفم به جائی نرسید. جناب رئیس، با عذرخواهی و احترام فراوان گفت: «معافیتِ شما تحصیلی است. فقط با اجازه محلّ تحصیل و تدریس می توانید خارج شوید.»
یادم افتاد که به به، در میان این همه سفر خارجی، برای اوّلین بار، «اجازه خروج» نگرفته ام! و آن روز هم پنجشنبه بود و ساعت 15. یعنی هیچ موجودی در هیچ اداره ای در هیچ جای جهان یافت می نشود! چهره بهت زده کاروان یک طرف و آرام کردن های من آن ها را یک طرف. و از همه سخت تر، آرام کردنِ همسر! به جای این که او دل داری ام دهد، من دل داری اش می دادم تا رفت!
رئیس شرکت هوائی، چهره ای دل سوزانه به خودش گرفت و گفت: «می توانی دوباره ویزا و بلیت بگیری و با پروازی دیگر بروی!»
آرام آرام و با پاهائی که خودش می رفت؛ به سمت خروجی رفتم و به تهران برگشتم.
جمعه شب، منزل دوستی از مسئولین «سفارت عراق» مهمان بودم. ایشان قول داد فردا نیم ساعته ویزای عراق را آماده کند و برایم بفرستد. موقع خداحافظی نگاهی پر مهر به من کرد و گفت: «سید! دیشب خواب دیدم که با موتور گازی و کلّی بدبختی دارم به زیارت حضرت رضا سلام ال ٍله علیه می روم. دعام کن.»
شنبه صبح هم «قم»، از این اداره به آن اداره. تا «اداره نظام وظیفه»؛ که جناب سرباز، برگه را گرفت تا اجازه خروج جدید را ثبت کند. خلاصه، پس از اتمام مراحل اداری که تا ظهر طول کشید؛ به تهران حرکت کردم تا گذرنامه را بگیرم و به سرعت به پرواز فرودگاه بین المللی برسم.
خانِ آخر، تهیه بلیت بود که آژانس ها گفتند: «امروز پروازهای عراق زیاد نیست و آخرین پرواز، یک ساعت دیگه می رود! که امکان ندارد برسی!» با عجله فراوان به سمت فرودگاه امام حرکت کردم.
داخل فرودگاه، باز هم مسئول «پَسپورت چک» گفت: «اجازه خروج تان ثبت نشده!» بعد معلوم شد که آن سرباز، لحظه ای که کنارش بودم؛ نامه را درست ثبت نکرده است! بعد هم برق های «نظام وظیفه» قم رفته و بقیه ماجرا! دوست داشتم الان آن سرباز این جا بود تا درسی درست حسابی به او بدهم!
گفتند: «حالا تو بلیت را بگیر شاید تا آن موقع ثبت سیستم شود!» همین طور که از شرکت های مختلف، پرس و جوی بلیت می کردم؛ با خودم می گفتم: «سید! چرا این قدر، در کارِ تو «نه» می آید؟ نکند آقا تو را نطلبیده است! نکند پشت آن، حکمتی است!»
یکی شان گفت: «آخرین پرواز متعلق به شرکتِ العراقیه است. که رئیسش دارد از سالن خارج می شود. اگر بدوی به او خواهی رسید!» دویدم و صدا زدم تا او را متوجه من کردند. آقای رئیس خوش تیپ؛ مؤدبانه و آرام گفت: «خیلی متأسفم. ما آخرین پرواز امروز هستیم و پروازمان هم over است». نفس زنان پرسیدم: «اُور یعنی چی؟» خندید و گفت: یعنی اصلاً جا نداریم!
بلیت روزهای بعد هم بسیار گران قیمت بود. باز وامانده به سمت ماشین و در خروج حرکت کردم. مانده بودم که چرا این همه راه بسته است! بی اختیار صورتم
گاهی، آن طوری نمی شود که تو می خواهی.
مثلِ خیلی از فیلم ها. که پس از کلّی تعلیق و کشش، پایان داستان، ناباورانه عوض می شود. علّت آن همه مصیبت مشخص می شود. تا آخر فیلم، جگرت برای «طرف» کباب است؛ امّا آخر سر می فهمی جگرت به بی راهه رفته است!
کربلا،مشهد،مادر
برای نمونه، همین دو سه روز پیش عازم سفر عتبات عالیات بودم. امّا قصه، آن طور که می خواستم پیش نرفت! که خدا قسمت همه بکند! آمّین!
از ماه ها قبل به اتفاق تعداد زیادی از اقوام، بلیت ها را تهیه کرده بودیم و روز موعود، با کلّی بند و بیل و بدو بدویِ سفرهای این چنینی، رسیدیم به فرودگاهِ بین المللی «امام خمینی».
بماند که یک ساعت و اندی در صفِ «یکی دو نفره» ی کارت پرواز معطّل شدیم. بعد معلوم شد که شرکت هوائیِ مربوط، چند نفر را اضافه سوار کرده. بعد در چینش و جا دادن ما وامانده است! گفتم احتمالاً تا نجف باید روی بوفه بنشینیم. یا در کمدِ عزیزان مهمان دار، کنار لوازم آرایش ها! قسمت «بار» هم عالی است. گیرم که به علت کمبود فشار، خطرناک هم باشد! اوه یادم رفت. یک صندلیِ تاشده هم همیشه در کابین خلبان هست!
همین جور مشغول هم فکری با دیگر زائران بودیم که مسئول مربوط اعلام کرد همه در پرواز جا داده شده ایم؛ و به تعبیر بهتر: چپانده شده ایم! و بعد معلوم شد که هر کدام مان یک طرف کابین.
با عجله به قسمت «بررسی گذرنامه» رفتیم. یا به تعبیرِ بعضی دوستان: «پَسپورت چِک!»
من بعد از عیال و اقوام و دوستان و رئیس کاروان، اواخر صف بودم. نوبتم که رسید، مأمورِ پَسپورت چک، نگاهی به من کرد و گفت: «شما اجازه خروج ندارید!» گفتم: «چی؟!» گفت: «چیزی در سیستم ما ثبت نشده. متأسّفانه نمی توانید رد شوید.»
همه رفته بودند و فقط من گیر کرده بودم. آن لحظه، احساس کسی را داشتم که در آستانه ورود به بهشت، به او بگویند: «ببخشید! جهنّم از آن طرف!»
به سمت «دفتر ریاست پلیس گذرنامه» رفتم. آن جا هم حرفم به جائی نرسید. جناب رئیس، با عذرخواهی و احترام فراوان گفت: «معافیتِ شما تحصیلی است. فقط با اجازه محلّ تحصیل و تدریس می توانید خارج شوید.»
یادم افتاد که به به، در میان این همه سفر خارجی، برای اوّلین بار، «اجازه خروج» نگرفته ام! و آن روز هم پنجشنبه بود و ساعت 15. یعنی هیچ موجودی در هیچ اداره ای در هیچ جای جهان یافت می نشود! چهره بهت زده کاروان یک طرف و آرام کردن های من آن ها را یک طرف. و از همه سخت تر، آرام کردنِ همسر! به جای این که او دل داری ام دهد، من دل داری اش می دادم تا رفت!
رئیس شرکت هوائی، چهره ای دل سوزانه به خودش گرفت و گفت: «می توانی دوباره ویزا و بلیت بگیری و با پروازی دیگر بروی!»
آرام آرام و با پاهائی که خودش می رفت؛ به سمت خروجی رفتم و به تهران برگشتم.
جمعه شب، منزل دوستی از مسئولین «سفارت عراق» مهمان بودم. ایشان قول داد فردا نیم ساعته ویزای عراق را آماده کند و برایم بفرستد. موقع خداحافظی نگاهی پر مهر به من کرد و گفت: «سید! دیشب خواب دیدم که با موتور گازی و کلّی بدبختی دارم به زیارت حضرت رضا سلام ال ٍله علیه می روم. دعام کن.»
شنبه صبح هم «قم»، از این اداره به آن اداره. تا «اداره نظام وظیفه»؛ که جناب سرباز، برگه را گرفت تا اجازه خروج جدید را ثبت کند. خلاصه، پس از اتمام مراحل اداری که تا ظهر طول کشید؛ به تهران حرکت کردم تا گذرنامه را بگیرم و به سرعت به پرواز فرودگاه بین المللی برسم.
خانِ آخر، تهیه بلیت بود که آژانس ها گفتند: «امروز پروازهای عراق زیاد نیست و آخرین پرواز، یک ساعت دیگه می رود! که امکان ندارد برسی!» با عجله فراوان به سمت فرودگاه امام حرکت کردم.
داخل فرودگاه، باز هم مسئول «پَسپورت چک» گفت: «اجازه خروج تان ثبت نشده!» بعد معلوم شد که آن سرباز، لحظه ای که کنارش بودم؛ نامه را درست ثبت نکرده است! بعد هم برق های «نظام وظیفه» قم رفته و بقیه ماجرا! دوست داشتم الان آن سرباز این جا بود تا درسی درست حسابی به او بدهم!
گفتند: «حالا تو بلیت را بگیر شاید تا آن موقع ثبت سیستم شود!» همین طور که از شرکت های مختلف، پرس و جوی بلیت می کردم؛ با خودم می گفتم: «سید! چرا این قدر، در کارِ تو «نه» می آید؟ نکند آقا تو را نطلبیده است! نکند پشت آن، حکمتی است!»
یکی شان گفت: «آخرین پرواز متعلق به شرکتِ العراقیه است. که رئیسش دارد از سالن خارج می شود. اگر بدوی به او خواهی رسید!» دویدم و صدا زدم تا او را متوجه من کردند. آقای رئیس خوش تیپ؛ مؤدبانه و آرام گفت: «خیلی متأسفم. ما آخرین پرواز امروز هستیم و پروازمان هم over است». نفس زنان پرسیدم: «اُور یعنی چی؟» خندید و گفت: یعنی اصلاً جا نداریم!
بلیت روزهای بعد هم بسیار گران قیمت بود. باز وامانده به سمت ماشین و در خروج حرکت کردم. مانده بودم که چرا این همه راه بسته است! بی اختیار صورتم
۶.۸k
۱۱ فروردین ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.