عشق اگر روزِ ازل در دلِ دیوانه نبود

عشق اگر روزِ ازل در دلِ دیوانه نبود
تا ابد زیرِ فلَک، ناله ی مستانه نبود

نرگسِ ساقی اگر مستیِ صد جام نداشت
سرِ هر کوی و گذر، این همه میخانه نبود 

دوش دور از تو شبی بود که گفتن نتوان
هَمدَمم جُز دلِ افسُرده و پیمانه نبود
 
من و جامِ مِی و دل، نقش تو در باده ناب
خلوتی بود که در آن رهِ بیگانه نبود

کاش آن تب که تو را سوخت مرا سوخته بود
به فدای تو مگر، این دلِ دیوانه نبود؟ 

از چه چون شمع سحر سوختی ای هستیِ من
تا تو را سایه ی بال و پرِ پروانه نبود

من تو بودم همه، ای خُفته چو گُل در بِستر
قبله گاهِ دلِ من جز تو در این خانه نبود
 
بی تو دور از تو نَبودن هنرِ عشق و وفاست
مُعجزی بود که دیدم من و افسانه نبود