مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید در بهـــــاری روشن از ام
مرگ من روزی فـــرا خـــواهد رسید در بهـــــاری روشن از امــواج نـــوردر زمستــــان غبــــار آلــــــود و دوریـا خـزانی خـالی از فریــــــاد و شورمرگ من روزی فــــرا خــواهد رسید روزی از این تلـــخ و شیرین روزهـاروز پـــوچی همچو روزان دگــــــــرســــایه ای
ز امروزهـــا ، دیروزهــا دیدگـــــانم همچو دالان هــــای تــــــارگـــونه هـــایم همچو مرمرهـای سردناگهــــان خـــوابی مرا خـــواهد ربود من تهی خــــواهم شد از فریــــاد درد خـاک می خواند مرا هر دم به خویش می رسند از ره کـــه در خــــاکم نهند آه ... شـــــاید عــــاشقـــــانم نیمه شب گــــل به روی گـــــور غمنــــاکم نهند بعد من ، نـــــاگه به یک سو می روند پـــرده هــــــای تیره ی دنیــــــــای من چشمهـــــای ناشنـــــاسی می خـــــزند روی کــــــاغذ هـــا و دفترهـــــای من در اتــــــاق کــــــــوچکم پـــــا می نهد بعد من ، بــــا یـــــاد من بیگــــــانه ایدر بـــر آئینه می مـــــاند به جــــــــای تــــــــار موئی ، نقش دستی ، شانه ایمی رهم از خویش و می مانم ز خویش هر چه بر جا مــــــانده ویران می شود روح من چــــون بــادبــان قـــــــــایـقی در افقهـــــا دور و پنهـــــــان می شود
می شتــــــابد از پـی هم بی شکـــــیب روزهــــا و هفته هـــــــا و ماه هـــــــا
چشم تــــو در انتظــــــــار نــــــامه ای خیره
می مــــاند بــــه چشم راه هــــــا لیک دیگــــر پیکـــــر سرد مــــــــــرا
می فشـــــارد خاک دامن گیر
خــــاک !بی تو ، دور از ضربه هـــــای قلب تو قلب من می پوسد آنجــــــا زیر خــاک
بعد هـــــا نــــــام مرا بــــــاران و بــاد نــــــرم می شویند از رخســــار سنگ گور من گمنــــــام می مــــــــاند به راه فارغ
از افســـــانه هـــای نــــام و ننگ
ز امروزهـــا ، دیروزهــا دیدگـــــانم همچو دالان هــــای تــــــارگـــونه هـــایم همچو مرمرهـای سردناگهــــان خـــوابی مرا خـــواهد ربود من تهی خــــواهم شد از فریــــاد درد خـاک می خواند مرا هر دم به خویش می رسند از ره کـــه در خــــاکم نهند آه ... شـــــاید عــــاشقـــــانم نیمه شب گــــل به روی گـــــور غمنــــاکم نهند بعد من ، نـــــاگه به یک سو می روند پـــرده هــــــای تیره ی دنیــــــــای من چشمهـــــای ناشنـــــاسی می خـــــزند روی کــــــاغذ هـــا و دفترهـــــای من در اتــــــاق کــــــــوچکم پـــــا می نهد بعد من ، بــــا یـــــاد من بیگــــــانه ایدر بـــر آئینه می مـــــاند به جــــــــای تــــــــار موئی ، نقش دستی ، شانه ایمی رهم از خویش و می مانم ز خویش هر چه بر جا مــــــانده ویران می شود روح من چــــون بــادبــان قـــــــــایـقی در افقهـــــا دور و پنهـــــــان می شود
می شتــــــابد از پـی هم بی شکـــــیب روزهــــا و هفته هـــــــا و ماه هـــــــا
چشم تــــو در انتظــــــــار نــــــامه ای خیره
می مــــاند بــــه چشم راه هــــــا لیک دیگــــر پیکـــــر سرد مــــــــــرا
می فشـــــارد خاک دامن گیر
خــــاک !بی تو ، دور از ضربه هـــــای قلب تو قلب من می پوسد آنجــــــا زیر خــاک
بعد هـــــا نــــــام مرا بــــــاران و بــاد نــــــرم می شویند از رخســــار سنگ گور من گمنــــــام می مــــــــاند به راه فارغ
از افســـــانه هـــای نــــام و ننگ
۳.۹k
۲۷ اسفند ۱۳۹۲
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.