شکــــایت کــــردم و گفتــــم: خـــــدای مـــــــن !
شکــــایت کــــردم و گفتــــم: خـــــدای مـــــــن !
مگــــر نمی گـــــویی دوستـــــــــم داری؟
گــــفت: آری . اگــــــــر می دانستــــــی چقــــــدر دوستـــــت دارم، از خوشحــــــــالی جــــــــان می دادی.
گفتـــــم: پـــس چـــــــرا دقــــــایقی از زندگـــــانیم کــــــه ھــــوس می کــــردم ســــر سنگینـــــم را کــــــه پــــــر ازدغدغــــه هــــای دیــــــروز بــــود و ھـــــراس فــــــردا، بـــــر شـــــانه ھای صبـــــورت بگـــــذارم، تــــــو را نیـــــافتم؟ در آن لحظــــات شـــــانه ھـــای تـــــــو کجــــا بـــــود؟
گفـــت: عزیــزتــــر از ھــــر چـــــه ھست! تـــــو نـــــه تنھـــــا در آن لحظـــــات دلتنــگی، کــــــه در تمـــــــام لحظـــــــات بـــــــودنت بــــر مــــن تکیـــــه کـــــرده بـــــودی. مــــــن لحظـــــه ای خــــــود را از تـــــو دریـــــغ نـــکرده ام کـــه تـــــو اینگـــــونه ھستی. یـــــادت هست کـــــه دوستــــی آمــــــد و تـــــو را یـــــاد مـــــن انـــــداخت و آرامت کــــرد؟ او، واسطـــــه ی مــــراقبت مـــــن از تــــــو بـــــود.
گفتـــم : پـــس چـــــرا راضــــی شــــدی مـــــن بـــــرای آن ھمــــه دلتنگـــــی، اینگـــــونه زار بگــــریم؟
گفـــت : عزیزتــــــر از ھــــر چــــــه ھست! اشــــک تنھــــــا قطـــــره ای است کـــــه قبــــل از آنکـــــه فــــرود آیـــــد عروج می کنــــد. اشکھــــــایت بــــــه مـــــــن رسیــــد.
و مــــن یــــکی یــــکی دانـــــه هــــــای اشکــــت را بـــــر زنگـــــارھای روحــــت ریختـــــم تـــــا بــــــاز ھــــم از جنــــس نــــــور بـــــاشی و از حوالـــــی آسمــــان.
چـــــرا کـــــه تنھـــــا اینگـــــونه می شـــــود تـــــا ھمیشــــه سبــــک بــــــال و زیبــــا و شــــاد بـــــود. مـــــن دوست داشتــــم تــــــو را زیبــــــاتر ببینـــــم.
گفتــــم : آخـــــر آن چـــــه سنـــگ بـــــزرگی بـــــود کـــــه بـــــر ســــر راھــــم گذاشتــــه بـــــودی؟
گفت : بـــــارھا صدایت کـــردم و گفتـــم از ایـــن راه نــــــرو کـــــه بـــــه جـــــایی نمی رسی. تـــــو ھرگــــز گـــــوش نکـــــردی و آن سنگ بـــــزرگ فریـــــــاد بلنـــــد مـــــن بــــود کـــــه بنــــده مـــــن! از ایــــن راه نـــــرو که بـــــه نــــــــاکجـــا آبـــــاد ھم نخواھــــی رسیـــــد.
گفتـــــم: پس چـــــــرا صــــــدایت را نشنیـــــــدم؟
گفــــــت: یــــــادت نیست کـــــه بــــــا خویـــش کلنجـــــــار می رفتـــــی؟ مـــــن در میــــــان کشمکش هـــــای تــــــو بـــــا خــــودت یــــــاری ات می کــــردم امــــا حـــــواست بـــــه مــــــن نبــــــود.
گفتـــــم : پس چـــــرا ھمــــــان بــــــار اول کـــــه صدایت کـــردم درد را از دلـــــم نـــــراندی؟
گفـــــت : اول بــــــار کــــــه گفتــــی خدایـــــا، آنچنـــــــان بــــــه زیبایی هـــــا نزدیک شــــدی کـــــه فرشتــــه هـــــایم را بــــــه تعجـــب انـــــــداختی. آنچنــــان بـــــه شـــــــوق آمــــــدم کـــــــه حیفــــم آمــــــد بــــــار دگــــر خــــــــدایــــــای تــــو را نشنــــوم، تــــــو بـــــاز گفتی خــــــدا و مـــــن مشتـــــاق تـــــر بـــــرای شنیــــدن خــــــدایای دیگــــر، مـــــن اگـــــر می دانستـــــم تـــــو بعــــد از عـــلاج درد ھـــــم بــــر خــــــدا گفتــــن اصــــرار می کنی ھمــــــان بـــــار اول شفـــــایت می دادم. ایـــن هــــا همــــه بــــه خاطــــــر تـــــــو بـــــود.
گفتـــــم: خـــــدایا ! چــــــرا بـــــا وجـــود اینکـــه دیــــدی در موردت آنقـــــدر بـــــــد می اندیشم، بـــــاز هـــم هدایتـــــم کردی؟
گفــــــت: چـــــــون نمی دانی چقـــــــدر دوستـــــت دارم.
#ما_روزه_میگیریم
مگــــر نمی گـــــویی دوستـــــــــم داری؟
گــــفت: آری . اگــــــــر می دانستــــــی چقــــــدر دوستـــــت دارم، از خوشحــــــــالی جــــــــان می دادی.
گفتـــــم: پـــس چـــــــرا دقــــــایقی از زندگـــــانیم کــــــه ھــــوس می کــــردم ســــر سنگینـــــم را کــــــه پــــــر ازدغدغــــه هــــای دیــــــروز بــــود و ھـــــراس فــــــردا، بـــــر شـــــانه ھای صبـــــورت بگـــــذارم، تــــــو را نیـــــافتم؟ در آن لحظــــات شـــــانه ھـــای تـــــــو کجــــا بـــــود؟
گفـــت: عزیــزتــــر از ھــــر چـــــه ھست! تـــــو نـــــه تنھـــــا در آن لحظـــــات دلتنــگی، کــــــه در تمـــــــام لحظـــــــات بـــــــودنت بــــر مــــن تکیـــــه کـــــرده بـــــودی. مــــــن لحظـــــه ای خــــــود را از تـــــو دریـــــغ نـــکرده ام کـــه تـــــو اینگـــــونه ھستی. یـــــادت هست کـــــه دوستــــی آمــــــد و تـــــو را یـــــاد مـــــن انـــــداخت و آرامت کــــرد؟ او، واسطـــــه ی مــــراقبت مـــــن از تــــــو بـــــود.
گفتـــم : پـــس چـــــرا راضــــی شــــدی مـــــن بـــــرای آن ھمــــه دلتنگـــــی، اینگـــــونه زار بگــــریم؟
گفـــت : عزیزتــــــر از ھــــر چــــــه ھست! اشــــک تنھــــــا قطـــــره ای است کـــــه قبــــل از آنکـــــه فــــرود آیـــــد عروج می کنــــد. اشکھــــــایت بــــــه مـــــــن رسیــــد.
و مــــن یــــکی یــــکی دانـــــه هــــــای اشکــــت را بـــــر زنگـــــارھای روحــــت ریختـــــم تـــــا بــــــاز ھــــم از جنــــس نــــــور بـــــاشی و از حوالـــــی آسمــــان.
چـــــرا کـــــه تنھـــــا اینگـــــونه می شـــــود تـــــا ھمیشــــه سبــــک بــــــال و زیبــــا و شــــاد بـــــود. مـــــن دوست داشتــــم تــــــو را زیبــــــاتر ببینـــــم.
گفتــــم : آخـــــر آن چـــــه سنـــگ بـــــزرگی بـــــود کـــــه بـــــر ســــر راھــــم گذاشتــــه بـــــودی؟
گفت : بـــــارھا صدایت کـــردم و گفتـــم از ایـــن راه نــــــرو کـــــه بـــــه جـــــایی نمی رسی. تـــــو ھرگــــز گـــــوش نکـــــردی و آن سنگ بـــــزرگ فریـــــــاد بلنـــــد مـــــن بــــود کـــــه بنــــده مـــــن! از ایــــن راه نـــــرو که بـــــه نــــــــاکجـــا آبـــــاد ھم نخواھــــی رسیـــــد.
گفتـــــم: پس چـــــــرا صــــــدایت را نشنیـــــــدم؟
گفــــــت: یــــــادت نیست کـــــه بــــــا خویـــش کلنجـــــــار می رفتـــــی؟ مـــــن در میــــــان کشمکش هـــــای تــــــو بـــــا خــــودت یــــــاری ات می کــــردم امــــا حـــــواست بـــــه مــــــن نبــــــود.
گفتـــــم : پس چـــــرا ھمــــــان بــــــار اول کـــــه صدایت کـــردم درد را از دلـــــم نـــــراندی؟
گفـــــت : اول بــــــار کــــــه گفتــــی خدایـــــا، آنچنـــــــان بــــــه زیبایی هـــــا نزدیک شــــدی کـــــه فرشتــــه هـــــایم را بــــــه تعجـــب انـــــــداختی. آنچنــــان بـــــه شـــــــوق آمــــــدم کـــــــه حیفــــم آمــــــد بــــــار دگــــر خــــــــدایــــــای تــــو را نشنــــوم، تــــــو بـــــاز گفتی خــــــدا و مـــــن مشتـــــاق تـــــر بـــــرای شنیــــدن خــــــدایای دیگــــر، مـــــن اگـــــر می دانستـــــم تـــــو بعــــد از عـــلاج درد ھـــــم بــــر خــــــدا گفتــــن اصــــرار می کنی ھمــــــان بـــــار اول شفـــــایت می دادم. ایـــن هــــا همــــه بــــه خاطــــــر تـــــــو بـــــود.
گفتـــــم: خـــــدایا ! چــــــرا بـــــا وجـــود اینکـــه دیــــدی در موردت آنقـــــدر بـــــــد می اندیشم، بـــــاز هـــم هدایتـــــم کردی؟
گفــــــت: چـــــــون نمی دانی چقـــــــدر دوستـــــت دارم.
#ما_روزه_میگیریم
۷.۷k
۰۶ تیر ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۵)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.