در گیرودار 40سالگے
در گیرودار 40سالگے
بعد از یڪ روز سخت ڪارے
و خلاصے از ترافیڪ
بہ خانہ مے آیـے
درب را باز میڪنے
منتظر نگاہ خندانش هستے
همین هم مے شود...
همان لبخند همیشگے
ڪہ تورا از هر خستگے روزانہ رها مے ڪند
بہ این فڪر میڪنے ڪہ چقد سختے ڪشیدے
چقد تنهایے ڪشیدے تا بتوانے این روزها را ڪنارش باشے و ڪنارت باشد
ڪتت را درمے آورے
آبے بہ صورت میزنے
برایت چاے میریزد
از همان هایے ڪہ دووس دارے و عطر هل دارد
مے نشیند ڪنارت
پیشانے اش را میبوسے
حس داشتن آرامش در ڪنارش
همانے ڪہ همیشہ میخواستے
اما ناگهان خانہ چقد آرام بہ نظر مے رسد
امروز از آن دخترڪ بازیگوشہ لجبازہ همیشگے انگار خبرے نیست
سراغ دخترت را میگیرے
بہ اتاقش میروے
میبینے ڪنج تخت در خودش مچالہ شدہ
ڪنارش مینشینے
در آغوشش میگیرے
بہ چشمانش نگاہ میڪنے
قلبت درد میگیرد از این چشمان غم آلود
حال دخترڪت را میپرسے
دخترت اما طفرہ مے رود از جواب دادن
و تو همچنان مشتاق دانستن
آخرسر لب باز مے ڪند
مے گوید پدر!
من عاشقش بودم اما او عاشقم نبود):
مهربان بودم برایش اما او سنگدل ترین بود بامن
و قطرہ اشڪ گرمے از گونہ اش جارے مے شود
پشت انگشتانت را بہ روے گونہ اش میڪشے
در یڪ لحظہ انگار زمان از حرڪت مے ایستد
دلت میلرزد
میروے بہ بیست سال قبل
گذشتہ هایے ڪہ فراموش ڪردہ بودے یادت مے آید
بیست سال قبل...
جایے..
زمانے...
روزے...
مڪانے...
دخترے گفتہ بود دووستت دارم و تو گفتہ بودے دوستت ندارم
دخترے مهربان بود برایت و تو داشتے نهایت سنگدلے را بااو داشتے...
آرررے...
تو او را در بیست سال پیش جا گذاشتے
اما
دنیا عجیب تڪرار مے شود...
بعد از یڪ روز سخت ڪارے
و خلاصے از ترافیڪ
بہ خانہ مے آیـے
درب را باز میڪنے
منتظر نگاہ خندانش هستے
همین هم مے شود...
همان لبخند همیشگے
ڪہ تورا از هر خستگے روزانہ رها مے ڪند
بہ این فڪر میڪنے ڪہ چقد سختے ڪشیدے
چقد تنهایے ڪشیدے تا بتوانے این روزها را ڪنارش باشے و ڪنارت باشد
ڪتت را درمے آورے
آبے بہ صورت میزنے
برایت چاے میریزد
از همان هایے ڪہ دووس دارے و عطر هل دارد
مے نشیند ڪنارت
پیشانے اش را میبوسے
حس داشتن آرامش در ڪنارش
همانے ڪہ همیشہ میخواستے
اما ناگهان خانہ چقد آرام بہ نظر مے رسد
امروز از آن دخترڪ بازیگوشہ لجبازہ همیشگے انگار خبرے نیست
سراغ دخترت را میگیرے
بہ اتاقش میروے
میبینے ڪنج تخت در خودش مچالہ شدہ
ڪنارش مینشینے
در آغوشش میگیرے
بہ چشمانش نگاہ میڪنے
قلبت درد میگیرد از این چشمان غم آلود
حال دخترڪت را میپرسے
دخترت اما طفرہ مے رود از جواب دادن
و تو همچنان مشتاق دانستن
آخرسر لب باز مے ڪند
مے گوید پدر!
من عاشقش بودم اما او عاشقم نبود):
مهربان بودم برایش اما او سنگدل ترین بود بامن
و قطرہ اشڪ گرمے از گونہ اش جارے مے شود
پشت انگشتانت را بہ روے گونہ اش میڪشے
در یڪ لحظہ انگار زمان از حرڪت مے ایستد
دلت میلرزد
میروے بہ بیست سال قبل
گذشتہ هایے ڪہ فراموش ڪردہ بودے یادت مے آید
بیست سال قبل...
جایے..
زمانے...
روزے...
مڪانے...
دخترے گفتہ بود دووستت دارم و تو گفتہ بودے دوستت ندارم
دخترے مهربان بود برایت و تو داشتے نهایت سنگدلے را بااو داشتے...
آرررے...
تو او را در بیست سال پیش جا گذاشتے
اما
دنیا عجیب تڪرار مے شود...
۵.۴k
۱۵ تیر ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.