حیف که آدمی تنها وقتی آن چین و چروک های ترسناک سرزمین ناز

حیف که آدمی تنها وقتی آن چین و چروک های ترسناک سرزمین نازک پوستش را تسخیر می کند و وقتی شتر مرگ به خانه اش نزدیک می شود تازه می فهمد که باید ببیند ، باید بیشتر ببیند ، بیشتر نفس بکشد ، بیشتر راه برود ، بیشتر زندگی کند ، بیشتر عشق بورزد و شاید این تقدیر آدمی است که دیر بفهمد . آن هم خیلی دیر ....

امشب با چه توشه ای سر بر بالین میگذاری؟ آیا با عشق زیسته ای؟ بلند خندیده ای؟ دلی را شاد کرده ای؟